Nå har vi vaske golvet

21. desember 2013.
Dagen då alt skulle skje, og så litt te.
Eg va trøtt og småsur igrunn når eg stod opp, men måtte jo bare
setta igang og få alt gjort. For det skulle ryddast og støvsugast, tørkast støv
og pakkast. Det skulle øvast på den hersens andrealtstemmen på første vers av
Mitt hjerte alltid vanker, som fremdeles ikkje satt. Det skulle testast cd på anlegget
te Sveinung, så me va sikre på at det ikkje skar seg om kvelden. Det skulle fyllast bensin.
Det skulle handlast litt og dusjast. Og alt skulle skje før mor kom med båten
ti øve halv fira. Julå sko jo syngast inn, så mor va i anmarsj.
Nå kom jo ikkje den båten ti øve halv fira.
For den hadde fått plast i propellen, nemlig.
Mhm. Men te slutt kunne eg plukka opp mor på kaien akkurat i tide te
å var i kjørkjå litt før FFC begynte å komma. .

For eg skulle jo dirigera kor, må veta. Han som dirigere te vanlig, han tok seg
ein tur te India han, "det syns eg va dårlig gjort", sa eg te publikum når stundå kom.
Men ungane sang dei, så di nesten blåste ut kjørkjeveggene,
og eg, eg spelte luftgitar som eg aldri har gjort det før.
For eg hadde nå ein gang satt meg i håve, at sko eg først spela luftgitar,
måtte eg gjer det skikkelig.
Ellers blei det bare pinlig. Så eg slapp tøylane og lot det stå te.
"Eg syns du gjorde spelejobben te Tolli bra, eg, va det ein av guttane som sa
ettepå. Det varma et nybegynnarhjerta. Men heiane så gåen eg va!
Eg visste ikkje heilt koss eg sko klara å stå oppreist i kyrkjekoret på innsynging nr 2.
Men det gjekk på et vis, og det blei ein ufattelig kjekk kveld!
Ette ein styrketår med gløgg hos ei venninna, bar det heimøve.

Trøtt som ei fela, men rimelig lett te sinns. Inn på ferjå, opp og eta litt,
så kom eg på: Eg fekk jo ein melding, den har eg ikkje lest!
Kor e mobilen? Ja du, kor va mobilen?
Ette litt tankevirksomhet kom eg på at eg fekk meldingå akkurat når eg skulle
kjøra ombord i ferjå. Og slapp telefonen rett ned i fanget. Så den hadde nok ramla
ner når eg reiste meg for å gå ut av bilen. Eg oste ner te bilen, leita inni og onna,
pluss onna nabobilane. Ingen mobil. Opp igjen i vill fart.
Og viss du trur det va rolig på sjøen...
Det va det ikkje. Ferjå duva skikkelig, og eg fekk tidvis svært god fart.
På høge helar. Ingen mobil der me hadde holdt te oppe. Ner igjen, ganske frenetisk nå.
Ny gjennomsøking av bilen og dekket rundt. Heile tiå ringte eg te an med mor sin tlf.
Ingen mobil. Bilane rundt begynte å kjøra av. Eg hadde lite valg, eg måtte følga på.
Men når eg kom på land, vrengte eg te sies og sprang ombord igjen.
Eg spurte ein ferjemann om lov te å leita på dekk, og han såg nok desperasjonen
i blikket, for eg fekk lov. Men eg måtte sjå meg for sa an, for nå begynte bilane å kjøra på.
Og det gjorde di, med kystbussen i spissen. Men då hadde eg allerede oppdaga
ein svart sak som låg midt på dekk. Eg sprang. Å du hendelse, så eg sprang.
Når eg heiv meg inn i bilen igjen og slengte mobilen te mor, sjønte hu lite.
Og eg va jo så andpusten at eg nesten ikkje kunne snakka før me va kommt langt
vekk fra ferjeleiet. Men mobil, det har eg! Mor meine på at det må var årets juleunder.

Nå har eg skreve griselangt. Sorry. Men det va ein lang dag!
I kveld e huset heima og rommet mitt julepynta.
Krybbene e framme, treet e inne og pynta, ispinneJesus ligge i krybbå si.

Nå e det jul.

GOD JUL te deg og dine, måtte dokke alle få ei velsigna høgtid!

Eg fant et arkivbilde.
Sånn såg treet ut i 2009.

Guds fred over fjellet og åsen.

La det gro der vi bygge og bor!

Guds fred over dyran på båsen

og ei frossen og karrig jord.

Du ser oss i mørketidslandet,

du signe med evige ord

husan og fjellet og vannet

og folket som leve her nord.

En kvil i julestria

Mandariner.
Murstein.
Lilla lys.
Julemusikk.
Stjerna i vinduet.
Snøkrystallar på klasseromsvinduet.
Julepost.
Lilla duk.
Buskar og trer med lys på.
Julekonsertar.
Øving på juleevangeliet.
Pepperkakelukt.
Luciatog.
Håndball.

Skrivekrampe.
Knust ternelys ("trekk pusten, ikkje hiss deg opp...").
Konstant øving.
Adressejakt (kor ska eg senda kortet hen?).
Stive skuldre.
Prestasjonsangst.
Gavejakt.
Den ufattelige skuffelsen når eg treffe på ei dårlig mandarin.
Det evinnelige maset om at det E ikkje mandariner eg ete.
Stjerna som nekte å henga beint.

Joda. Det e desember.
Eg elske desember. Desember e ein einaste lang fest (null ironi!).
Men jammen blir det godt med ferie, kjenne eg.
Eg bakte pepperkaker med nåken venner på søndag, og hu eina sa te meg at
"du trenger ikke bage, du kan bare ta en deigklump og sitte der og spise."
Eg såg visst litt trøtt ut....va det og. Men lagte ei kaka og to for det.
Og åt masse deig.

Anne Kristine, herlige Anne Kristine, sendte meg ein mini-
adventskalender i posten. Salighetsting!

Viktig å ikkje ha det alt for koselig, da glømme du
kakene du har i ovnen,

Pepperkakehuset halvferdig pynta.
Tok ingen bilder når det va ferdig,
va opptatt med å eta pynten me ikkje brukte...

Forresten har eg skreve 30 julekort i kveld. For hånd.
En drøy prosentdel på engelsk.
Nå tar eg pause.
Håndballkamp!
Det e desember. Det e advent. Og snart, snart e det jul.

Kanskje kommer Kongen

Kongen va der ikkje, men for snart to veker si

(livet e travelt...) fekk Trond Spanne, som eg går i kor med,

Kongens fortjenestemedalje. Hurra for han, vel fortjent!

Me i koret  fekk var med på feiringå, me både sang og fekk goood mat.

Men det gjekk opp for meg den kvelden at det å bu og eta aleina,

det går hardt utøve evnen te å eta som folk...

Kort sagt, bordskikken blir litt rusten.

Eg e vant te å eta middag i sofaen, med tallerken i håndå eller på fanget.

Denna kvelden fekk me ei knallgod suppa, servert i store skåler på et

flott dekka bord med snøkvit duk. Eg fekk et problem.

Nå for tiå, når eg ete suppa, holde eg skålå nesten opp te hakå.

Så søle eg ikkje.

Men eg kunne jo ikkje godt gjer det i fint selskap!

Har du nåken gang tenkt på kor langt det egentlig e fra bordet og opp te munnen?

Det tenkte eg på den kvelden. Eg tenkte ganske masse på det.

Hadde eg bare vore i lag med venner og kjente, sko det nå vore null stress. 

Men det va liksom ein fest med ein haug ukjente, med ordførar, varaordførar,

leiar og nestleiar i bondelaget, leiar i idrettslaget....Yeeesh.

Nåken kveldar seinare va eg på besøk hos ei eg ikkje kjenne så veldig godt ennå,

me spelte spel og koste oss. Blant aent fekk me popcorn. Og eg lure:

Når man ete popcorn, og får fingrane fulle av fett og salt, og ska lesa spørsmål

fra spelekort...ka då? Du ska jo helst ikkje verken slikka fingrane eller tørka di på

bukså, ei heller på genseren te den som sitte ved siden av deg. Ska du ha ein serviett

liggande i fanget og tørka deg kver gang du har ete nåke? Det funke vel på et vis,

antar eg, men må jobba litt med å legga meg te den vanen...

Nå på torsdag va det juleavslutning med utdanningsforbundet. Først ein apetitt-vekkar,

og så tre retters middag. Hysteriske mengder bestikk klar te bruk.

Eg har sett Titanic, der seie di at man ska begynna ytterst. Men når det ligge ei skei

på tvers av servietten, som ligge der tallerken nødvendigvis må stå?

Eg kom ifra det med helså, men hadde ein gaffel igjen. Vett ikkje ka ti eg sko ha brukt an...

Men klarte jo ikkje å eta opp maten min. Eg skjønne at det e fint å få maten

servert og dandert og sånn, men då, verdens kokkar, må dokke takla at eg ikkje klare

å dytta i meg alt dokke legge på tallerken! 

Ideelt sett skulle eg hatt ein personlig kompost, ein som kan eta opp det eg ikkje klare. 

Det hadde eg når me va på klassetur med Hvite Busser.

Livet va enkelt!

Det e godt det e Trond, og ikkje meg, som ska te Oslo og møta Kongen.

Et glimt fra ei enklare tid. Kun ein kniv og ein gaffel.
Viss me ville, hadde me tallerken i fanget.
Og den største utfordringen va å huska
ka for nåken stykker det va sopp på og ikkje.

 

Forresten sølte eg suppa på den kvite duken på Utsyn. Sorry.

Så kom der fram ein gamal mann

Altså.
Eg surra litt rundt i gamle dokumenter på pcen.
Eg fant ei "bucket list". Nærmare bestemt, eg fant ei lista øve
ting eg ska ha gjort før eg fylle 30.
Ei lista eg skreiv når 30 va litt lengre unna.

På listå va det 10 punkt, og nei, eg har ikkje tenkt å referera alle her.
Problemet mitt e, at eg har gjort ein av dei ti tingå. Ein.
Og det e absolutt nåken der som eg kan klara, sjøl om deadline nærme seg
med kjappare skritt enn eg egentlig sette særlig stor pris på.
For, for all del, eg ska klara å få sett It's a wonderful life.
Den står jo i hyllå og bare vente på ein anledning.
Læra meg å plystra skikkelig høgt, det burde kunna gå an.

Men ser jo at eg har ein ferie å bestilla. Og nåken spekkhoggarar eg
fremdeles bare har sett på film. Pluss et par ting te, som eg akkurat nå
angre litt på at eg skreiv ner i det heile tatt.

Crap. Kem sin idé va det nå egentlig med sånne lister?
Og koffor i ALL VERDEN satte eg deadline på 30?
Eg sko heller skreve før eg dør. Det e jo forhåpentligvis litt lenger te.

Temmelig sikker på at når eg først kjeme te 29, då blir eg der.

Ah, 2009.
Året eg blei 24. 25 va fremdeles langt unna,
og 30 bare ein fjern mulighet.
Ut på tur på Voss i Natalie si hua med
ustoppelig humør.
Ka skjedde?

Eg trur eg kjeme te komma i midtlivskriså innen ei veka...
Neste gang eg lese gamle dokumenter, vil eg det ska var nåke mer oppløftande.


Kaffor eg ikkje legge ut heile listå?
Lat meg illustrera med et eksempel:

Sam va på besøk i Sauda. I løpet av det besøket klarte han å uttala at
"I don't think I ovulate".
Sam lånte foreldrene mine sin pc, og logga seg på bloggen sin.
Sam logga seg ikkje av bloggen sin.
Så eg, som den gode vennen eg e, la ut det lovely sitatet. På hans blogg.

Ka han sa?

"Hey, my grandma reads that!"

Autumn leaves

Oooog der va det gått nesten ein måne si sist eg blogga.
Eg skulle jo igrunn hatt juling.

Men det har vore ein fullstappa måne, det vil eg bare ha sagt!
Det har vore kjempeoppturar og grundige nedturar.
Det har vore fri, det har vore jobb, det har vore foreldresamtalar,
vikaroppgava som sufflør (høydare!), bursdagsfeiring,
netter med masse bekymringar og lite søvn...

Nå e eg gørr sleten, og glede meg vilt te sånn i ti-tiå på fredag kveld,
når eg ska ta heilt fri et døgn eller så.

Men eg hadde et par dagar i ferien som va heilt gull.
Og jammen fekk eg tatt et par bilder, og.

Piknik på Vetrhus. Blikkstille.

Det e dei same trenå så e fine kvert år.
Denna lønnå kan eg lika!

Ka gjer det egentlig om livet e travelt, når eg får sånne pusterom innimellom?

Redneck woman.

Eg har fått oppreisning!

Det va et nederlag å måtta be om hjelp når eg punkterte så saftig her for ei stund si,
men måtte bare innsjå at å skifta med lommelyktå i munnen, det va for gørr.
Men på mandag fekk eg revansj.
Elisabeth og Øydis kom opp for å henta meg, for me sko på tur.
Hørrte og såg når Elisabeth snudde bilen at hu hadde punktert.

Tipp kem så skifta dekk?
Og som hadde utstyr i bilen sin som va bedre egna enn det som va i Elisabeth sin?
Det tok nok lenger tid enn det hadde gjort for ei elle ein som va mer rutinert.
Men: Dekket med hól i kom av, og reservedekket kom på.

Hah.

Det hørre med te historien at eg på et tidspunkt begynte å jekka
 bilen ner isteden for opp, men sånne detaljer kan me ikkje henga
oss opp i...

Skills.

Øydis sette på reservedekket.
Kaffor får Elisabeth et svart et, og eg et GULT?

Elisabeth ville legga ut bildene på facebook og skriva at det ekje løye dessa to ikkje
e gift. Di trenge jo ingen mann!
Og det e jo forsåvidt sant. Ikkje te skifta dekk, vertfall.

Yeah, it just ain't been my day

Eg kan jo begynna med ein generell advarsel.
Storebrødre og eventuelle andre som syns eg tidvis dele detaljer
dokke ikkje vil veta: Du lese videre på eget ansvar.

For gårsdagen, den kan ikkje refereras uten nåken harde fakta.

Det starta klokkå 06.00. Når unge frøken Drarvik bare måtte ta innøve
seg at drømmen om å ikkje ha mensen når eg sko ta livredningskurs (i basseng...)
va gått i tusen singlande knas. Når eg toga inn på Kiwi klokka halv åtta for å kjøpa
tampongar, svart i blikket og med den karakteristiske "eg har vondt i magen,
e kvalm og svimmel"- gangen,  då skjønte nok han stakkaren som eige sjappå
at her må me bare smila og la det stå te. Eg smilte eg og, når eg kom på det,
og klarte for ein gangs skyld å la var å blanda det hersens avtalekortet med
kolumbus- kortet (MÅ begge to var grønne?).

Det va planleggingsdag på skulen, og hadde det gått ut på å sitta i ro og lytta,
hadde det kanskje gått greit. Men så sko di ha meg opp å gå og prata med andre.
Då kapitulerte eg. Bedre å flykte enn ille fekte. Eller, bedre å komma seg ut enn
å spy på konferanserommet. Så eg låg. På sofaen og på pulten. Hurra.

Halv to sko me kjøra te Vikevåg og bassenget der, og læra oss å redda liv.
Detta hadde eg grudd meg te i vekevis, gamle gym- og svømmetraumer kom
sigande, og alle mulige scenario va utspelt på forhånd. I utgangspunktet va eg ikkje
bekymra for mensen, det va jo ikkje den tiå ennå. Men så e det hu venninnå mi
som eg e veldig glad i (null ironi, eg E det, altså!).
Hennas syklus har ein tendens te å senda min i høygir.
Så når hu begynte å klaga, begynte eg å bekymra meg.

Målet for kurset for min del hadde vore å overleva, og helst å få det te.
I løpet av veldig kort tid fekk eg et møkje mer konkret mål:
Ikkje spy i bassenget. Det va klart ette 12,5m bryst at det kom te å bli ei utfordring.
Men det gjekk, og eg kom meg derifrå med verdigheten sånn nåkenlunde i behold.

Det va øvestått, livet va bra, eg kunne bare slappa av.
Bare ein liten tur ut om kvelden for å synga i ein 70-års dag. Piece of cake.
Bokstavelig talt. Bare kos og gode tider. Te eg sko heim.
Hadde parkert i grøftå, og nøye unngått å kjøra på dei betongdingsane
som stod der og lurte. Unngjekk di fint når eg sko derifrå og, men så gjekk det litt tregt
når eg sko snu. Det kom ein bil, eg tenkte eg sko komma meg ut av veien......BANG.
Eg fekk bilen opp av grøftå, snudde, tenkte "kanskje det gjekk greit likavel?",
kjørte nåken meter, og tenkte "NEI. Det gjorde det ikkje."
Ut av bilen, på med lyktå ("Kjære Jesus, please la det var ein pinne som har hengt
seg opp elle nåke"), kjapp konklusjon: Disaster.
Heiv meg på telefonen og ringte te Tor Bjarne, som óg nettopp hadde gått.
Null svar. Så den som måtte traska tebake te 70-års feiringå og innrømma
at eg trengte hjelp, det va  meg. Og for dei som kjenne meg,
dokke vett det å spør om hjelp... Det sitte langt inne. Langt.
Eg kunne ha klart det sjøl. Med tiå te hjelp.
Men det va kveld, det va mørkt, og eg hadde trengt to hender.
Måtte liksom hatt lyktå i munnen.
Og hadde eg ikkje spydd då...
Når du punktere så grundig som du aldri har gjort før, og ende med å dra jubilanten
og sønnen hans ut fra festen for å hjelpa deg, då vett du at du har gjort det godt.
Men dei va heilt supre, det ska di ha. I finklær og med handlekraft te tusen
gjekk di laus på oppgaven, og mindre enn 20min seinare kunne the "damsel
in distress" kjøra heim. Lettare frustrert. Sko gjerna sagt at eg klarte å le når
eg kom heim, men så god e eg ikkje. Eg flire nå. Men måtte sova på det først.

Har absolutt ingen tru på at gårsdagens happenings hadde nåke som helst
med dato å gjer. Det hadde med biologi, nerver og lite gjennomtenking å gjer.
Og konklusjonen må jo bli at første dag med mensen burde eg ikkje gå ut.
Andre dag med mensen blir vertfall tilbragt inne, det kan eg bare sei!

Men fy flate. Fest og basar. Så ironisk som eg kan få sagt det.

Eg har hól i dekket mitt.

Ikkje så svært i dagslys som det virka for meg i gårkveld,
men stort nok likavel.

Usedvanlig lekkert reservedekk.
Med såpass lite luft i at eg e litt redd for
å kjøra på det...

Nåke seie meg at eg må ringa nåken som kan skaffa meg nye dekk på mandag.
Fira i talet. Bakhjulå e såpass slitte at di burde blitt bytta snart uansett.
Og tre nye og ett brukt blir jo bare tåpelig. Så jadda, nåken ska få tjena penger
på styret mitt. Kjekt for dei! ;)

Så det, så!

Eg har stemt! Surra meg inn i stemmelokalet, fjolla med hu som stod
innforbi naboforhenget, fekk stempel og stappa stemmeseddelen
(elle ka det nå hette) oppi urnå. Som, spør du meg, ikkje ser ut som
ei urna litt ein gang. Det e jo bare ein litt fancy boks.
Fryktelig godt mulig me får ei ny regjering. Eg kan ikkje sei eg
har vore heilt fornøyd med alt det den me har nå har funne på.
Men eg trur trygt at eg kan sei eg ikkje blir 100% fornøyd med den
neste helle. Valgkamp blir eg som regel bare sur av, det e så masse
loving og lyging og gjennomsiktige argumenter.
Foreløpig har eg klart å holda godt munn om ein del av det som
e blitt sagt som har provosert meg, me får sjå kor lenge det holde.

Men eg har gjort min såkalte borgerplikt, eg har stemt!
Så har eg iallefall all mulig rett te klaga og syta øve alt eg ikkje e
fornøyd med dei neste fira årå.

For det e igrunn det me gjere, e det ikkje?
Uansett kor UFATTELIG godt me har det, så klage og syte me te kydn kjeme heim.
Så lenge me har gardar og kyr, då. Og så lenge me har ein haug udugelige lærarar
som det kan klagast øve (men det ska visst ikkje vara lenge før di får skikk på oss).

Det holdt te nå, gitt.

Eg rekne med solå kjeme te gå både opp og ned
sama kem det e så styre landet.

Yellow polka dot bikini

Eg  fekk for meg at eg ville på piknik.

Heldigvis har eg medgjørlige venner, så Elisabeth va ikkje vanskelig å overtala.

Sist lørdag tok me ut, med mat, snop og Vårt Land-quiz.

Me skaffa oss info fra lokalbefolkningå på vestsiå, og fant fram te ein prima

piknikplass nere med sjøen. Og så skulle me bare vassa litt....

Bading e ein av livets salighetsting. Bading som ikkje e planlagt blir som

ein liten bursdagsoverraskelse. SJYNT!

Og når me då toppe det med holmeliv, sol, mat, sjokolade og quiz,

då har gode venner gode timar.

Badebilder har ingenting på nett å gjer.
Men fiiiine sjøen kan eg publisera :)

Herlighet, så me lo den dagen...

Lærte nåke gjorde me og! Vett du definisjonen på platonisk kjærlighet?

Det vett me. Lærte det av godeste Botnen i Vårt Land.

Time is ticking away.

Skuleåret e igang.
Elevane e på plass, bøkene e delt ut, første veketest e i kjømdå.
På mystisk vis tok ferien slutt, uten at eg egentlig va heilt klar øve det.

Ka eg har gjort i ferien?
Spør heller ka eg ikkje har gjort, det e masse viktigare.
Eg har ikkje retta ei einaste finskriftbok. Eg har ikkje stressa med halvårsvurderingar,
planlegging eller nasjonale prøvar. Eg har ikkje hatt daglig ansvar for ein haug med
ungar som ikkje e mine egne. Eg har ikkje gått vakt, ikkje løyst konflikter, ikkje fått
"du e så ufattelig urettferdig"-blikket, ikkje mast på elevar, ikkje blitt mast på av elevar...

Kort sagt: eg tok fri. Og ikkje bare fra dei slitsomme tingå med å var lærar.
Eg tok fri fra alt og alle som krevde nåke av meg. Eg har ikkje skreve referater.
Ikkje forholdt meg te folk eg blir sliten av. Ikkje gått på styre- eller komitémøter.
Eg har ikkje eingang blogga.
Heilt fri.

Eg har hatt tid te å lesa aviså.

Og det va SKJØNT.

Tid. Tid te å stoppa å ta bilde av ting eg syns e morro.

Smurfer i gang til en kamp på en onsdagskveld

Eg må bare få sagt det:
Eg har spelt fotball. Lat meg gjenta: Eg. Har. Spelt. Fotball.
Såvdt eg kan huska, må det var første gang på ca ti år.
Eg spele ikkje fotball. Men så va det dessa ungane då, og alt eg gjer for dei...
Så eg spelte fotball. Og la det var heilt klart: Eg skada ingen.
Eg blei ikkje skada sjøl. Eg VA borti ballen, og klarte til og med og
stoppa ein unge eller to. Og laget mitt tapte ikkje før på straffekonk.

Så, alle eg gjekk på skule med gjennom tidene som med tydelige ord,
fakter og blikk fortalte meg at eg va fullstendig ubrukelig og bare et handicap:
Hah. Et høgt og tydelig HAH!

Versta e at eg hadde det faktisk løye utpå der... ;)

Hege og eg hadde ei stund der me hørrte på smurfehits.
Der va det ein sang som hette Fotball er livet. Mulig eg må setta på den i kveld..
Men trenge jo ikkje ta heilt av helle.

Bilder av meg som spele fotball trur eg ikkje eksistere.
Men har har jo ein del av elevane.
Uskarpt og anonymifisert, men det e ein ball der;)

No som då

Nåken ganger e det godt å komma seg vekk.
Tre helger på rad reiste eg te Sauda og kobla ut heile holmen.

Nå i helgå va det Saudadagar, og, som eg skreiv på face, det va ein FEST
fra ende te aen! 100års feiring av Saudefaldene, andeløp i Nordelvå, fiiiiiiinevær,
maks folkeliv i sentrum og fenomenale konsertar.
Fredagskvelden va det Sauda-artistar. Minner, nostalgi, patriotisme og
"Det e her me hørre te" all the way. Og så liv med Vestladsfanden ettepå.
Lørdag va det Hellbillies, ei heilt aen greia, men heilt suverent morro!
Eg har så SANS for Hellbillies! Det e så eg må ta fram utropstegnå
i flere setningar på rad!

Og bare for å setta ein magisk topp på kransekakå, fekk eg masse tid ilag
med gode venninner eg ikkje har sett på lengelenge. Hurra!

Det e klart, eg har ikkje fått så mange kyss på kinnet si eg va russ.
Ikkje har eg fått så masse øl helt øve meg helle.
Trommehinnene fekk kjørt seg.
Eg måtte nok ein gang lura kraftig på koffor berusa menn øve 60
har så enormt sansen for meg.
Og det e ei stund si sist ei fremmed dama drog ner toppen for
å visa meg puppene sine.

Det va absurd. Det va hysterisk morsomt. Det va venner, nostalgi
og hipp,hipp hurra. Det va Saudadagar!

Win!

Festivalpass, tralala!

Søndenåhaugjentene. Kaidy, Hege, eg og Aase.
Goooood gjeng!
(Eg tilstår herved å ha lånt bildet av Aase uten å spør...)

The days we had, the songs we sang together

I kveld har One Direction konsert i Oslo, så vidt eg har forstått.
For ikkje mange vekene si va det Justin Bieber som skapte hysteri og litt te.
Og i dessa tider der mange voksne bruke ein del tid og energi på å mer
og mindre gjer narr av dei hylande jentene, har eg ein tilståelse å komma med:

Eg va boyband-jenta. Westlife- fan på min hals, og rimelig vennlig innstilt
te ein god del andre guttegrupper med good looks og mer og mindre
brukbare sangstemmer.

Eg kjøpte alt Westlife ga ut.
Eg va medlem i fanklubb.
Eg fant bilder på nett og printa di ut.
Samla nevnte bilder, pluss fakta og fanfics i ein perm.
På forsiå av permen stod det "My life is Westlife".
Eg og tre andre jenter fekk sekser på musikkprosjekt om Westlife.
Eg va på Westlife- konsert i Oslo.
Der kjøpte eg meg ei T-skjorta.
Eg hylte.
Eg hisste meg verre på konsertanmeldaren, som slakta konserten.
Eg kjøpte Westlife DVDar ilag med venninner (me hadde di ein periode kvar..).
Eg reiste på hytteturar med venninner der Westlife-plakatar va med i bagasjen,
og blei hengt opp på veggene.
Eg kan enormt mange Westlife-sangar utenat.
Eg kunne skreve flere ting på denna listå, men av hensyn te et par venninner....


Og vett du ka?
Eg hadde suverent masse morro. Ville ikkje bytta ut den tiå for nåke.
Venninnene mine og eg koste oss med musikken, me lo, me drømte,
me sang, me dansa.... Det va ein fest.
Det hende eg savne det.

Så te alle Beliebers og Directioners der ute, te alle som blir beskyldt for
fjortishysteri og galskap: Ikkje ta kverken på dokke sjøl, for all del,
men NYT DET! Dokke får nok tid te å var avbalanserte.

18 år, og egentlig kommt litt øve Westlife-dillå,
men eg måtte jo ha bilde av meg sjøl her.
Cliffs of Moher, området der Westlife spelte inn
deler av videoen te My Love.
Legg spesielt godt merke te dei lekre høge sokkane.

We don't need no education.

Detta lærarlivet..

Det e løye med det, det går fremdeles folk rundt og trur at det å var lærar
går ut på å undervisa.

Joda. Eg har gjort det og.

Te nå denna vekå har eg blant aent gjort detta på jobb:

• Svart på spørsmål av typen "Koffor grine me ikkje lava istedenfor vann?"
• Hatt tale om vipping på stolen.
• Sendt elevar for å spytta ut tyggisen.
• Blitt skremt av ein elev (neinei, eg e ikkje skvetten!).
• Vore på taket av skulen og henta ein ball. I regn og vind.
• Hatt ti minutt lunsjpause.
• Sortert arbeidshefter.
• Håndhilst på ungar som nettopp har brukt samme hånd te å tørka nasen.
• Retta veketestar. 
• Vore vikar og vurdert elevar sine egenproduserte sangar.
• Beslaglagt ei mus. Og ei klokka.
• Hatt tale om klokker som pipe.
• Vaska oppkast.
• Kasta opp sjøl.
• Halt ei matta tyngre enn meg sjøl ut av skulen og opp på et rekkverk.
• Brukt ein god del håndsprit.
• Skreve referat fra lagmøte på mellomtrinnet.
• Undervist.

Det va te nå denna vekå. I dag e det mandag.

Og ja, og så har eg fått ein ny elev i klassen. Eg har sagt te di at 

di får pusta på skift. Eine halvparten puste inn, den andre ut.

Det kan gå!

Gode, gamle dagar med lærarskulevenninner.
Før me egentlig heilt visste ka me gjekk te...
Anita, Charlotte, meg, Natalie og Cecilie.

You want to make a memory

Eg tok ein ufrivillig bloggpause, gitt...
Påskeferien blei ein smule amputert av ei litå veka med omgangssjuka.
For alle detaljer, sjå mine upubliserte verker, men eg kan jo sei det sånn
at når alt man får i seg, og masse mer enn det, forsvinne ut av kroppen
igjen uten å gjer nytte for seg...

Eg va dårlig. Eg e dårlig ennå. Blei jo ein smule dehydrert av detta sirkuset,
og det kjenne eg på følgene av. Men for all del, kan stå på beinå nå.
Framgang, kalle me sånnt!

Påskeferien begynte med ca tre dagar der eg va mer elle mindre i koma.
Måtte sova et par timar ette kver fysisk utskeielse. Som ein tur på byn med mor,
for eksempel. I bil.

Men så hadde eg tre herlige dagar der eg drog te Slettedalen på hyttebesøk,
koste meg på bytur med mor og Julie, og fekk med meg den store påskehappeningen
i Drarviksslektå, nemlig eggkokingå.

Så flata eg ut. Men det har me snakka nok om.

Litt bilder fra dei tre skikkelige feriedagane mine:

Snølek og sol i Slettedalen

Påskehyttekos!
Me løyste påskenøttene den kvelden :)

Hylsfjorden fra heimstråndå.

Me hadde diverse fargar egg :)
Tone stilte som eggholdande modell.

Ein liten vri på det tradisjonsrike eggebildet.
Tok selvfølgelig et "vanlig" óg.

Hurra for familie og påsketradisjonar!
Og takk, Gud, for at eg fekk dessa tre dagane, vertfall!

Viss nå bare verden kunne slutta heilt med denna seilingå,
så hadde eg vore takknemlig for det óg....

The show must go on

Det e masse som ikkje står i stillingsannonså når du søke jobb som lærar.
Det står ikkje regissør. Det står ikkje sufflør. Det står ikkje lydteknikar.
Det står ikkje rekvisittanskaffar. Det står ikkje kulissemakar.
Og det står heller ikkje kostymeansvarlig.

I går kveld sydde eg silkebånd i kappen te Pilatus. Han må jo kunna knytta
na framme, må veta!
I dag ette skuletid satte eg fyr på det som va igjen av nevnte silkebånd,
så ingen skulle falla for fristelsen å dra i ein laus tråd igjen.
Nå i kveld har eg sydd på kjortelen te ein av vaktene te Pilatus.
Halsåpningå hadde revna, så den måtte ordnast. Og så va det på mystisk vis blitt
ei diger revna på tvers bak. Det ska var sagt at det va nok forrige eigar av kjortelen
som hadde sørga for det. Men det va læraren te den nye eigaren som måtte fiksa det.

Blei det beint og vakkert? Nei, egentlig ikkje.
Men eg blei ikkje ansatt fordi eg va ein racer på å sy!

Ingen vakt med sjølrespekt kan gå rundt
med ei sånn flenga nederst på kjortelen!

Di første to stingå va ganske beine og ca lika lange.
Så blei eg lei.

Bedre enn at et stort stykke henge og slenge,
syns nå vertfall eg...

Om ikkje aent, hadde eg vertfall vett te
 å tråkla ivei på vrangå! Skills.

Ein dag publisere eg kanske ei lista øve skills som kreves for å komma gjønå
et år som lærar. Den blir lang.
Å du heiane så gla eg ska var når bare fredag halv tre kjeme!

No kjem den fagre våren

Når dagane blir et einaste kav der eg springe fra det eina te det andra, 

og e heldig om eg får satt meg ner i ti minutt og eta litt før det e på an igjen.

Når folk går meg så inderlig på nervene at eg føle for å dyppa di i fjorden

for å kjøla ner håvene deiras litt.

Når eg ikkje får gjort halvparten av det eg hadde tenkt.

Og sånn ellers.

Det e då eg finne fram dei små gledene. Dei som blir så inderlig store

viss eg bare tar meg tid te å kjenna ette.

Som for eksempel:

Nyvaska sengetøy.

Fortella kollegaene mine om den drøyaste russeknuten eg tok,

og brøla av latter innvendig av reaksjonen.

Kakerester på jobb. Av ein elle aen grunn rope folk alltid på meg når det e kaka...

Ein boks med ananas. 

Ordet ananas. Hørre te på listå øve tidenes ord.

Indre bilder av Elisabeth som tvinge Øydis opp på Landasteinen.

Dei faktiske bildene eg tok av Elisabeth som tvinge Øydis opp på Landasteinen.

Og sist, men påingenmåte minst:

DET E VÅR!!!!

Glede og fryd og jubel te langt uti mai!

Hey, teacher!

Eg e lærar.
Usikker på om diverse trekk ved meg e grunnen te at eg e lærar,
eller om det e det at eg e lærar som har utvikla/ forsterka dessa trekkå,
men kan i alle fall trygt slå fast at:

• Eg irritere meg på skrivefeil i aviser, på plakatar, på gudstenesteprogram ,        i facebook-statusar (dialekt e selvfølgelig lov..) og ellers øvealt.
• Eg har lyst å retta på det folk seie som e grammatisk heilt på trynet (men eg prøve å la vær, for eg skjønne jo at det ikkje e heilt trivelig oppførsel).
• Eg blir frustrert når dei som øvesette filmar og tv-seriar så nordmenn kan få undertekstar, ikkje øvesette det som faktisk blir sagt.
• Eg blir sprø av øvesettelsar som rett og slett e feil, eller når man har prøvd å øvesetta ordspill og bomma totalt (Phoebe i Friends forstår ikkje koss hu kan ha fått chicken pox. "I don't eat chicken!". Detta blir oversatt med at hu forstår ikkje koss hu kan ha fått vannkoppar, hu drikke jo ikkje vatn...).

Listå kunne vore ganske masse lenger, og viss eg hadde jobba litt hadde eg kanskje
til og med kommt på et par ting som e hakket mer sjarmerande.
Men poenget mitt her ligge i ei kraftig himling med auene folk kan ha lagt merke te
sist eg va på gudsteneste i Sauda. Eg hadde Live to år på fanget, og hu hadde fått
med seg et sånnt ark med ein tegning av ein Jesus-situasjon som hu kunne farga.
Den viste et under eg må sei eg va ukjent med på forhånd:

Rekne med det har skjedd ein glipp når bokmål sko oversettast te nynorsk
elle nåke i den duren, men vær så snill, da!

Eg vett det e ein typisk lærarfrustrasjon, men ka kan eg sei?
Eg e lærar.

Needles and pins

Husfellesskapet mitt va hos Kristin og Fredrik og fekk kalkun
(enormt godt, by the way). Eg merka at det gjorde vondt i tennene oppe
på høgre sia når eg drakk. Det va jo irriterande, tenkte eg.
Neste dag va det verre, så eg sneik meg inn te tannlegen og tok seks-åtta
bilder av ei tann (overivrig brekningsrefleks), bare for å finna ut at det va ikkje nåke gale.
Ikkje som viste på bilder, vertfall. Så eg tygde bare på ei sia og drakk minst mulig
ei stund. Juleferien kom, eg va hos tannlegen igjen (enten blir det verre =rotfylling,
eller så blir det bedre), og julemiddagar og -dessertar mista ein stor del av sjarmen.

I dag e det åtta veker si den kvelden hos Kristin og Fredrik.
Eg har lært meg å leva med det som tannlegen fint kalte provosert tannverk.
Eg ete minst mulig kalde ting. Eg puste med munnen igjen når det e kaldt
(prøv det, du, på skøyter i minusgrader, eller på vei opp ein bratt bakke).
Eg ignorere at det gjere vondt når eg synge i kjørkå (der e det ikkje enormt varmt alltid),
og innte for ei stund si drakk eg minst mulig.
Det resulterte i masse skallebank og ganske redusert humør.
Så nå drikke eg med sugerøyr. Vatn, melk, saft, brus, you name it.
Eg har vannflasker med sugerøyr med meg på jobb, på kurs og når eg ska ut og synga.
Får ein del rare blikk, kan du sei. Det e visst ikkje heilt normalt at 27-åringar
har med seg sugerøyr øvealt.

Men livskvaliteten har tatt et steg opp.
Det e det som betyr nåke for meg.

All denna happyfeelingen på grunn av min enorme adapsjonsevne te tross,
eg e LEI av å ha vondt i tennene. Det kan godt gi seg nå!

Ein femteklassing tok bilde av meg,
sist torsdag på isen. Lite visste hu ka
det kosta å glisa rundt med åpen munn
når det va så forbaska kaldt....

Ice ice baby

Når eg va liten, va eg veldig fascinert av kunstløp.

Eg såg på dei nydelige damene som suste rundt på isen

som om det va det enklaste i verden, og ønska meg skøyter

så eg nesten sprakk. 

Hege og eg lekte på isen i Sønnåbekken, og va aldri heilt

enige om kem så va Nancy Kerrigan og kem som va Tonya Harding.

Dei va uenige, og me va uenige, så sånn sett va det jo passande.

Men me hadde mange eventyr på bekkeisen, og vant masse medaljar.

Eg fekk skøyter te jul et år. Kvite kunstløpssøyter i ei øskja

med bilde av ei jenta i rosa drakt. SÅ glad!

Men så va det bare det at det va ikkje så ofta me hadde skikkelig

skøyteis. Is va det nok, men an va liksom onna et drøyt lag med snø.

Så eg skøyta litt innimellom når eg fekk sjansen, men kan jo ikkje akkurat

sei at det blei olympisk schwung øve sakene.

For kanskje 6-7 år si va eg ute på Vetrhus og skøyta med tre søsken Øygard.

Ette at me hadde holdt på ei drøy stund, og eg va litt mindre skjelven enn eg

hadde vore i starten, sa Marte (ca 8 år, kanskje?): "Nå e du snart lika flink som meg,

Oddbjørg!" Hu hadde et poeng.

I helgå va eg ute på skøyter for første gang på nåken år.

Litt pysen, men det gjekk bedre ettekvert. Sjøl om eg blei ikkje lika

flink som Nora førsteklassing.

Men det E jo gøy!

På ett bein, midt i ein diskusjon med Ingvild
om koss i all verden man egentlig får te ein piruett..

På torsdag ska eg ut og skøyta med femte klasse. Det kan jo gå godt det og.

And the songbirds keep singing like they know the score

Det hende eg trur eg vett ka helgå vil bringa.
Det kan eg jo bare slutta med.

Eg hadde veldig lite program denna helgå. FFC fredag kveld, sannsynligvis gudsteneste
søndag morning. Ellers va det blankt. Eg skulle ingenting.

Lørdag sånn rett før sju sa eg te Øydis og Kari Johanne: "Tung handlevogn ner
bakke på glattå, det e sånnt som det kan bli blogginnlegg av."
Men det e rart med det,dei situasjonane som e mest opplagt katastrofale,
kjeme eg fra med verdigheten i behold.
Ti minutter seinare, når handlevognå va tom, og eg skulle setta na på plass i
andre enden av et stort sett tomt parkeringshus, da va det så som så med verdigheten.
Det går fremdeles fint å ta skikkelig fart, henga seg på handlevognå og susa avgårde,
sjøl om du har passert eisyttimasse, eg bare nevne det.
Kari Johanne kommenterte i løpet av lørdagen at "det e sånn du e på fritiå, altså".
Eg svarte at selvfølgelig va det det, på jobb må eg jo var voksen og fornuftig, men
når eg har fri, då kan eg gjer ka eg vil. Når eg gjekk heim natt te søndag, hadde dei to
snellene slete med meg (som hadde fri) i mer enn tolv timar.

I dag har Solbakkens vore her. Di kom ette kjørkjetid, og me åt middag og gjekk
tur ilag. Veldig trivelig! Strålande solskinnsvær og gnistrande klart og kaldt oppe
på Bergevarden. Me tok nistå med oss inn igjen...
Men fint, DET va det!

Solå går ner i skyene bak Rennesøy

Når solå har fordufta, blir det litt dunklare i skogen.
Med hjelp av blitz blir det stappmørkt.
Da e det godt med refleks ;)

Forresten stod eg ute her ein dag og hørrte på fuglekvitter.
Jubelfryd!