Don't need no fortune teller

Av og te lure eg på om eg ikkje e ein liten anelse av ein smule profetisk.
Ta dei engelske glosene som eg stappe på lekseplanen kver veka.
Forrige veka hadde eg tatt med verbet to break.
Eg starta ballet sjøl, med å hekta ringen i lukkemekanismen på krukkå
me har youtube-lappar (jepp, det e ei greia) i. Sendte na i golvet med et smell
og et kræsj, og lokket gjekk i tusen knas. Eg såg sikkert litt matt ut, for ein
av elevane sa "me trenge jo ikkje lokket, Oddbjørg!".
Seinare i vekå gjekk ein vase i golvet (det va ikkje meg den gangen),
og nok ein gang fant eg meg sjøl ståande og sopa knust glas opp fra golvet i klasserommet.
To break.

Denna vekå slo eg te med upset. Og la meg sei det sånn, når eg glømte mobilen heima
mandag morning, og måtte kjøra heim igjen og henta an (nytte ikkje å ikkje ha mobil
når eg ska ha foreldresamtalar).... når eg fant ut at eg hadde klart å ikkje setta opp
foreldresamtalar før klokkå fira mandag ettemiddag, når eg kunne ha begynt halv tre,
og med andre ord vore ferdig halvaen time før....
når eg oppdaga at eg hadde klart å legga inn ein ufrivillig 20 min pause
mellom to samtalar på mandag, så dagen blei ennå lengre....
når skulen fant det for godt å ha brannøvelse i regnvær,
så eg va våt og kald resten av dagen...når avtalte datoar ikkje passe likavel,
når eg ska ut å ha vakt i et regnfullt friminutt og paraplyen min på ukjent vis
e blitt ødelagt av å stå i garderoben,
når eg trur eg har nådd inn te nåken og det bare vise seg å var heilt feil...
Jepp, du gjetta det: summen e upset.

Men: Nå e eg i det stora og heila ferdig med foreldresamtalar, det e snartsnart helg,
eg ska på husfellesskap i kveld og eg gjekk heim fra jobb når arbeidstiå mi va slutt
i dag (og ikkje timavis ettepå...). Ka e nauå då?

Einaste e innen vekå e slutt, ska elevane óg ha lært ordet accident.

Neste veka har eg lagt inn relax.

Eg har masse gode venner, og det fins sjokolade.
Det går fort godt.

She's a wild one

Nåken samtalar har mer ringvirkningar enn andre.
Ein kveld i forrige veka ringte Elisabeth med et forslag.
Me hadde snakka om at me hadde lyst å dra på tur, men me visste ikkje kor.
Så, vett du, ringe telefonen. I andre enden e Elisabeth, som seie:
"Oddbjørg, kaffor må me ha ein plan? Kan me ikkje bare ta med ei madrass
baki bilen og kjøra?" Needless to say, det va den beste idéen eg hadde hørrt på
lange tider.

Så, fredag kveld, ette litt krangling med møbelstoff, satte me oss i bilen.
MAKAN te festhelg ska man ha trøbbel med å grava fram.
Og siden et bilde visstnok seie mer enn tusen ord (og siden eg
strengt tatt ikkje burde skriva så masse...),
her e vel ein døyt 30 000 ord om tidenes tenåringshelg starring
Elisabeth og Oddbjørg: Christopher Columbusing i bil.

Forresten: Det e nødvendig å nevna at helgå sine to ord va kjenslesam og opprøyrd.

Tanking på Askje på vei ut i verdå.

Maskotar må te på roadtrip.
Me hadde med Mickey og Minnie.

Me kom ikkje himla langt fredags kveld.
Her e utsikten fra "soveromsvinduet" mitt.
Hellestø by night.
Bilde tatt ette høgtlesing av Salme 39,
og rett før helvetesdebatten.

Same utsikt, litt mer lys.
Tidlig på an, kan du sei.
Bilde tatt rett før eg velta ut for å prøva å retta
ut det trekkspelet som ein gang hadde vore
ryggraden min.
Det e ikkje alltid eisyttimasse øve havet
e bare ein fordel.

Kem trenge mer enn ein bil og ein parkeringsplass?
(Og et do eg ikkje har savna et minutt ettepå,
dei som ein gang gjekk i Gnisten huske gjedna
odøren på YAP-hyttedoen i Maldal?)

Ein liten anelse trøtt og urven, men klar for nye eventyr med
M,M og E.

Ut på tuuuuur!

Me inviterte oss sjøl på frokost te venner på Undheim.

Elisabeth, Kjell Einar og Gunn Berit.

Prosjekt "strekk ut ryggrad", del to:
Tur te Steinkjerringå.
Med guardian angels på skulderå.

Det regna ein liten anelse av ein smule,
og den store blesten gjorde sitt beste
for at det sko ta heilt av.

Me skulle egentlig kjøra rett videre ette gåturen,
men me blei så inderlig våte at me drog tebake
te Gunn Berit. Og pizza. Og tørketrommel.

Fått på tørre klær, det hjalp!
Heilt te me satte oss tebake i våte
bilseter..

Klestørk i baksetet.

Fiiine Jæren!
Som eg tok bilde av fra bilvinduet,
alt for tiltak å gå ut.

Altså. Det fins ein plass som hette Ytstebrød.
Det seie seg sjøl at me kjørte dit,
bare navnet e jo ein fest!
Og det ska var sagt om Ytstebrød:
Finfin plass for ein midtpådagenkvil!

Når du våkne baki bilen midt på blanke dagen,
og det går folk forbi,
då gjømme du deg onna dynå te di e gått igjen.
Og ler. Du ler i det heile tatt ein god del på ein sånn tur.

Hus hadde me ikkje, men me hadde Villa!

Me kom oss aldri te Steinkjerringå pga ugunstige
vær- og føreforhold. Men fant ein aen steinfigur ute langs
Nordsjøveien. Eg sang Lovise Lind for an.
For sånnt gjer eg.

Kan du ikkje Lovise Lind, seie du?
Ta deg samen, menneske!
Forresten e eg GLA i hav og sjø og vatn og sånn.
Her kunne eg vore leeenge.

Men eg trur kanskje eg hadde fått klaus her.

Steinras, steinras, svelt ihel.

Å sova i bil e ein fest.
Det blir aldri så morsomt å sova i ei seng.
Men det ska var sagt, at å komma te Lyngdal
og hyttå te Silje og Leif Jakob, fylt med massemasse
herlige folk...det va ikkje feil å sova heilt utstrekt i
ei seng her. Me fekk heldigvis dobbelseng,
så me fekk ikkje abstinenser ;)
Dessuten fekk eg dusja. Salighetsting!

Fiine Silje og Anita

Eg va med og spelte kortskalle, men eg vant ikkje litt ein gang.
Seinare på kvelden spelte me Mexican Train.
Spektakulært tap for unge Drarvik.

Ganske fint på sørlandet óg!

Og ikkje så reint lite vakkert på vei heim igjen.

Å jeg, jeg kan du, elske mitt land, du!

Hjem, kjære hjem.
Ellenåke.

Maskotar i midtpådagensol!
Det e te bli kjenslesam av.

Me havna bak den her.
Han hadde finare gardiner enn oss,
men i den der hadde eg iallefall
ikkje kunna sove utstrekt!

Elisabeth, Oddbjørg, Mickey og Minnie kom seg trygt
attende te Judaberg søndag ettemiddag.
Og alle va enige om at det hadde vore
ein GILDE tur!

Oppsummerande tips te dei som måtte ha lyst te å dra på columbusing
i bil med madrass baki:

Viss du rage høgare øve bakken en gjennomsnittet,
vær forberedt på å krøka sammen beinå aldrisålitegrann når du ska sova.
Pass på å ha nødhavner med tørketromlar og pizza langs veien.
Le masse. Viktig.
Pass godt på maskotane, ingen e tjent med ein maskot som ligge forlatt
på Høgjæren.
Dongeribuksa i fuktige bilseter e ein uting. Men ikkje bli opprøyrd.
Eg anbefale å le. Funke.
Når du først har venta utforbi butikken for å komma inn med ein gang an åpne,
sjekk om osten du kjøpe e mygla eller ei. Mygla ost e på alle måtar ein nedtur.
Smil stort og strålande te alle som lure på om du e heilt skjør i skallen.

Og, for all del: Du e nødt te å lika den du drar på tur med.
Ellers blir helgå lang.

Slepp galskapen laus!
God tur :)

Drip, drip, drop

Det e nåken dagar og veker som egne seg bedre te blogginnlegg enn andre.

Denna vekå begynte med ei skikkelig trist agurk eg fant inni kjøleskapet.

Ei agurk som hadde sett bedre dagar, og fekk einveisbillett te søppelet.

Tanken va å få posen ut samme kveld, men det gjekk skeis ein plass på veien.

Neste dag testa eg ut ei ny dusjsåpa. Den sko liksom lukta agurk, og ett elle

aent i tillegg. Dreiv fremdeles og prøvde å bestemma meg om eg likte luktå eller

ikkje, når eg åpna kjøkkenskapet og fekk ein forvrengt versjon av samme lukt

i fjeset med ein smell. Det va den posen, ja... Eg knytta posen sammen og bar an

ut i gangen i ein fart, gjekk inn igjen for å setta ny pose i søppelbøttå, og fant ut 

at den forrige posen hadde ikkje akkurat vore heilt tett. Eg snudde meg, og såg 

den fine stien av drypp, drypp, drypp vemmelig dødagurkvatn fra kjøkkenkroken

og ut i gangen. Gremmelse. 

Eg fekk vaska golvet den dagen, så det va jo positivt.

Men eg har et ganske ambivalent forhold te dusjsåpå mi.

Lite visste eg at dette bare va innledningen.

Onsdag. Eg sitte på skulen og jobbe. Øydis ringe og har behov for bil med 

tilhengarfeste. Og akkurat det kan eg jo ordna.

Utforbi huset te Øydis står ein tilhengar med søppel som hu og Elisabeth prøvde

å få levert på miljøstasjonen lørdagen før. Det va bare det at di va ikkje heilt stø på

åpningstidene, så di kom for seint. Nå va det åpent, og me sko få levert både søppel

og hengar der di hørrte te. Eg e ikkje akkurat ein veldig erfaren tilhengarsjåfør 

(har du sjansen, kan du spør Rannveig om mine skills på området...), så jammen e det

godt at miljøstasjonen ligge på Judaberg. Fram kom me, og ette at Øydis hadde gjort et 

heltemodig forsøk på å rygga med hengar (eg nekta), blei me enige om at me fekk bare 

bæra søppelet fra hengaren og inn. Og det e nå me kjeme te kjernen i historien:

Innholdet i den hengaren. Det va ei hattehylla fra symaskinen (min gamle Clio), som

eg hadde plukka med meg, ellers to gamle (lette) stolar som va Øydis sine, og så

ein haug med spann og skrot og søppelsekker fra Elisabeth sin husholdning.

Eg vett ikkje om du har lagt merke te at Elisabeth sjøl ikkje e te stede i denne historien?

Hu va der ikkje. Men det va søppelsekkene hennas! Og ette at me hadde frakta alle dei

enkle tingå fra hengaren og inn, begynte me å bæra sekker. 

I helgå hadde det regna.

Det hadde ikkje regna litt.

Alt søppelet va klissvått, og sekkene, som va blytunge fra før

(ikkje spør meg ka som va oppi, bortsett fra at eg e ganske sikker på at ein av di

inneholdt rester fra et krabbemåltid), hadde tatt inn ganske mange liter vatn.

Du kan sjå det for deg: Det e strålande sol på Judaberg. Oppforbi miljøstasjonen 

står bilen min, med ein hengar (litt på skeivå) bak.  Eg har slengt av meg genseren og 

surre rundt i ein av favorittsingletane mine, dongeribuksa og flate småsko.

Fira-fem blytunge søppelsekker som det renne litervis med brunt søppelvatn ut av,

og som revne når eg tar i di. Med andre ord, eg kan ikkje holda di ut fra meg for å unngå

småfossane av vatn, for då går di i fillebitar. 

Eg blei blaut. I begynnelsen va det litt sånn "fillen, nå drypte det på skoen min", og 

"isj, nå renne det nerøve låret". Det blei fort "grøss, nå surkle det i skonå".

Den siste sekken va så tung at eg ikkje klarte å løfta an uten å legga armane rundt an.

Og det va uaktuelt, til og med ette at eg hadde plukka av sneglen 

som hadde slått seg te på utsiå. Så Øydis måtte hjelpa meg. 

I og med at ingen av oss hadde lyst å få den sekken innpå kroppen, 

blei det ein del fram og tebake koss me sko løfta. Me styrte verre bare for 

å få an opp på kanten av hengaren, og der blei an ei stund. 

Du vett du e kommt te et visst punkt når Øydis begynne å banna.

Eg lo så eg grein.

Te slutt hadde me baksa og balert sekken ca tre meter avgårde, men då va livet vått og

stinkande, og sekken hadde revna heilt i toppen, pluss begynte å få ei saftig rift i bånn.

Me kapitulerte. Øydis gjekk og fant han som styre på miljøstasjonen, 

og han hadde heldigvis lite imot å hjelpa ein søkkvåt og illeluktande damsel in distress.

Ikkje ein rolle eg inntar veldig ofta, men der og da va det ingen vei utenom.

Å kjøra tilhengaren dit an sko og rygga an på plass va plutselig ikkje ein veldig

stor utfordring. Eg kjørte Øydis heim for å skifta den fina lysa bukså hu hadde på seg,

og sjøl drog eg heim og stappa alle klenå i skittentøykorgå.

Skonå har eg ikkje hatt på meg ettepå.

Så ringte eg Elisabeth.

Det va den vekå det dryppte og rant.

Og verden lukta agurk, krabberester og vått søppel.

Gammalt bilde. Masse mer medgjørlig søppelsekk.

Lenge leve livet

September kom i år óg.
Eg e av dei som alltid blir sittande og lura på kor i all verden sommaren blei av.
Og nå i dag, når eg omsider fekk anledning te setta meg ner å tenka øve nettopp
det spørsmålet, kom eg vertfall på ein ting og ti eg foretok meg.

Det va den sommaren eg lærta å hørra på bjellene om det va sauer fra Drarvik
eller Halsnøy som gjekk og surra i haugane rundt hyttå.

Det va den sommaren eg leste øve 40 bøker dei første tre-fira vekene,
eg låg på ryggen og fløyt i tjødnar og fjord og såg opp på himmelen og kjente
kor ufattelig godt det kan var å leva, eg gjekk tur opp langs røyrgatå og kjente
nok ein gang kor trist dårlig oppøvebakkeform eg får av å bu på holmen,
eg stappa i meg god mat og snop og jobba maks for å legga på meg nåken
kilo som kunne få lov å detta av igjen når eg kom tebake på jobb.

Så varm som Hylsfjorden va i sommar....
Hadde det ikkje begynt å tordna, e eg ikkje sikker på
at eg hadde kommt på land igjen ennå.

Eg holdt meg i Ryfylke heile sommaren. Det trur eg aldri eg har gjort før.
Ikkje så lenge eg kan huska, vertfall.

Eg slappa av, girte ner og tok livet med knusande ro.

Viss det ska nevnast et øyeblikk som stikke seg ut, så må det bli
ein solrik kveld i hagen der vannslangen kom fram, og mor bare skulle
testa om an funka. Med munnstykket på nevnte slange vendt rett mot
fjeset på meg. Jepp.
Eg sa med ein gang at detta kom te få konsekvenser,
men det gjorde visst ikkje inntrykk, for hu kan ikkje beskyldas for å
var på vakt. Ein time og to seinare, når mor gjekk og rakte plenen for greiner,
i shorts og bikiniliv....Då tok eg hevn.
Eg har aldri hørrt den lyden fra fru Drarvik før.
Det trur eg ikkje naboane har heller. Sikkert greit at di fleste
ikkje va heima. Men eg lo. Eg ler ennå, kver gang eg kjeme på det.
Tidenes.

Sannsynligvis den sommaren i mitt liv der eg gjorde minst.
Men det e jammen ikkje nødvendig å gjer så masse heile tiå.

God tid, avslapping, null planar. Undervurdert.

I Hans kjærlighet går vi, til vi møtes igjen

I dag e det ti år si eg begynte på bibelskule.
Eg har rimelig god hukommelse, så eg kan nevna ein god del
ting eg huske fra den dagen, både udelt positive og mer pinlige.
Ska prøva å begrensa meg.


Eg huske at det va sol. Eg huske at eg va nervøs og hadde ein ganske stor
klump i brystet.
Eg huske at eg gjekk opp trappå langs administrasjonsfløyen,
snudde meg og såg utsikten.
Plutselig fekk eg pusta.
Eg huske at eg traff Helene i himmelstigen, henna hadde eg truffe før.
Hu hadde bursdag.
Eg huske at eg hilste på Magnhild i hallen, hu hadde stripete genser.
Eg huske at eg hilste på søster te Arne, for eg trudde det va hu som
sko gå på skule med meg.
Når eg fant ut at det va feil, blei eg så flau og forvirra at eg ikkje fortalte ka eg hette.

Den kvelden lærte me to sangar som me sko framføra dagen ettepå. 

Mens me øvde satt eg ved siden av Kristin.

Husmor visste allerede ka eg hette. Rektor Kjetil leste fra Romarane 8,38-39.

Mor og far hjalp meg med å flytta inn på firen, rom 412.

Rett øve gangen flytta Nina inn. Det skulle seinare visa seg at når brannalarmen

gjekk midt på nattå, og eg tenderte mot panisk, kunne eg stola på at Nina

fekk meg ut.

I det heile tatt. På denna dagen for ti år si begynte et aldeles fenomenalt

bra år. Et år med Jesus, venner, latter, kritisk lite søvn, kokosboller, leigebil

og ufattelig mange gode samtalar.

Det va ikkje et år uten nedturar, men herlighet, dei oppturane...

Folkens, BiG-kullet 04/05....TAKK for ubegripelig mange gode minner!

Kristin og eg i gode, gamle, øvetrøtte dagar.

Men den som spiser gulrerøtter, knekkebrød og peppernøtter....

I dag har eg lese at det ikkje e så sunt å drikka masse vatn likavel.
Då blei eg litt sur.

Kaffor i all verden ska eg hørra ein millimeter på alle dessa menneskene som
konstant fortelle meg ka som e sunt og bra for kropp og sjel?
Di e jo aldri enige med seg sjøl! I såfall e det ikkje lenge det vare.

Grovt brød med brunost, det e sunt. Nei, vent, brunost e ikkje bra lenger,
og egentlig bør du redusera inntaket av brød óg.
Spinat e bra! Masse jern! Men ikkje sånn som kroppen kan gjer seg nytte av,
selvfølgelig. Et blåbær! Antioksidanter! Ikkje egentlig så nødvendig som me trudde.
Fisk! Omega 3! Heller tvilsomt kor masse effekt det har.
Et frukt og grønt! Men unngå for all del det som e blitt sprøyta.
Kanel e supersunt! Ikkje nå lenger.
Appelsiner e fulle av c-vitaminer! Men syrå tar kverken på tennene dine.

Eg har egentlig slutta å tru på di. Litt vet må te, men ellers ete eg det eg har
lyst på når eg har lyst på det.

Kan nåken heller forska på og finna ein kur for aids?
Det e heilt greit for meg om eg ikkje vett kor sunt asparges egentlig e.
Viss nåken av dessa matforskarane vil skifta beite, og ta kverken på
ein sjukdom eller tre, go for it.
Ikkje alle, eg skjønne at me sikkert trenge ein del med peiling på kosthold,
men eg trur me har for mange meiningar nå.

Og siden vatn fremdeles e bedre enn brus, trur eg jammen eg ska ta meg et glas
Pepsi Max. Bare på trass.

Chocolate Nemesis. Godt? Ja.
Sunt? Neppe, men derom strides de lærde.

...e med ett favorittordtaket

Eg e for smiling.
Det kan kanskje komma øverraskande på nåken, for det e jammen
ikkje alltid eg smile, men eg e for smiling.
Spesielt i serviceyrker.

Når eg treffe folk i serviceyrker som ikkje smile, går eg inn for
å få di te dra på smilebåndet. Med varierande hell, det ska innrømmast,
men eg like ein utfordring. Eksempler e vanskelig å gi i sånne småsamfunn
som eg bevege meg i, for man ska jo ikkje henga ut folk helle.
Men eg stod ein gang i kø på ei ferja og venta på å betala for tre vestlandslefser
(som forøvrig va det einaste di hadde å by på på Melderskin, kanskje ikkje så
rart at smil va mangelvare). Han stakkaren som stod i kassen va sikkert ikkje
ein stakkar sånn egentlig, men sånn såg han ut. Som om alle verdens irritasjonar
va lagt på nettopp han. Han jobba tregt, så eg fekk god tid te å tenka på koss eg
sko lura han te å smila. Eg huske ikkje ka eg sa. Når eg endelig kom fram te kassen,
meine eg. Men det va heilt sikkert nåke vas. Ganske stor mulighet for at det va
rimelig usaklig. Man kjenne da seg sjøl.
Han smilte ikkje helle. Ikkje egentlig. Men det va bevegelse å spora i munnvikene,
så eg velge å tru at han hadde smilt om han bare ikkje hadde vore så treg.
Og eg fekk vestlandslefsa. Med kanel.

I går va eg på byn i Sauda. Sa hei og smilte fint te ei av damene eg traff på min vei.
Fekk såvidt et nikk tebake, og tenkte "du må ha ett elle aent imot meg, du smile aldri te
meg, ennå eg e ein av dine mest trofaste kundar. Ska tru ka eg har gjort deg?".
Men eg samla mot og inspirasjon, og gjekk for ein enkel seier. Eg skrøyt av kor fint
di hadde det. Herlighet, kor hu lyste opp! Hu blei reint strålande i fjeset!
Og eg forlot åstedet med ein gladfølelse inni meg. Det e det som e, at når folk smile te
deg, då blir verden ein lysare plass å oppholda seg.
Det e derfor eg e for smiling. Alt blir så lyst og fint!

I kveld har eg vore på kino med Marianne. Det e jammen ein fryd!
Å sjå ein skjønn grinefilm og eta usalta popcorn (det kjeme te bli snakka om lenge),
og stå utforbi ettepå og prata om alt og ingenting mens me ete krokanrullen eg hadde
glømt at eg hadde fordi eg va så oppsatt på å få i meg det usalta pocornet...
Å ta knekken på siste rest av krokan på vei te bilen, bare for å gå laus på ein rull
med mentos. Det e te å smila av! Lenge.

Og eg e for smiling.

Som om ikkje den Rosa Kjolen va nok,
bestemte eg meg for å prøva Sam
sine solbriller. Smiiiiil!

Pink Panther Theme

På denna siste kvelden som 28-åring før min første
29-års dag, har eg skallen full av tankar. Ikkje alle egne seg
på trykk, dei holde eg for meg sjøl. Ikkje alle har relevans eller
e av interesse (eg klare ALDRI å huska koss man stave det ordet!)
for andre, men det bryr eg meg ikkje om. Nåke e du kanskje enig i.
Nåke syns du kanskje e usaklig og tullete. Oh, well.

Eg syns det e rart å merka at når andre erte og småmobbe folk som
normalt e mine "offer" (som eg lett kunne ha terga og herja med sjøl),
då går eg rett i forsvar. Eg har lov, men ikkje kem som helst.
Har heilt klart andre regler for meg sjøl enn for andre.
Og så like eg selvfølgelig å tru at eg vett bedre enn alle andre kor
grenså går. Sånn har eg visst alltid vore.

Eg meine at konseptet Oddbjørg i Rosa Kjole e utprøvd ein gang for
alle, og kjeme neppe te bli gjentatt med det førsta.
Det kunne eg ha sagt på forhånd. Sa det for såvidt óg.

Eg har i dag tatt ein test og funne ut at viss eg va ein edelstein, ville eg vore
ein rubin. Og i den forbindelse blitt advart om at min "forfriskande ærlighet"
kan gi meg trøbbel. Min egen omskriving: Eg må passa den store kjeften min.
Men det visste eg fra før.

Eg har et snasent arr på armen som klør litt og minne meg om at nok ein
gang va den kortaste veien te målet viktigare enn egen sikkerhet.
Sandaler ner bratte skråningar med lause steinar har aldri vore lurt.
Og det har eg visst i mange år. Men eg gjorde det likavel.
Te mitt forsvar anbefalte eg mor å gå ein aen vei.

Det ska visst var sånn at man lære av sine feil. Ikkje gjere di igjen og sånn.
Funke ikkje sånn med meg. Eg går på samme smellane om og om og om igjen.
Nå, for eksempel, kjenne eg i armen at å skriva et såpass langt blogginlegg
va ein dårlig idé. Men eg må skriva litt te før eg e ferdig.

I skapet mitt står kruset eg kjøpte i York, som eg drakk kakaoen min
av og følte va heilt på sin plass i mitt liv.
På kruset står det:

Mistakes
It could be that the purpose of your life
is only to serve as a warning to others

Eg går ikkje med på at det e den einaste meiningå med livet mitt,
men e jo fint om andre kan læra av feilå mine når eg ikkje gjer det sjøl...

Oddbjørg i Rosa Kjole blei utprøvd i helgå.
Akkurat nå e eg øvebevist om at rosa e nei
resten av livet. Lika sikker på at eg kan
finna på å glømma det ut eller velga å ignorera
det fullstendig.
Nærme eg meg sjølinnsikt nå?
Vett ikkje. Men eg nærme meg vertfall stygt 29.
Så det e gjedna på tiå.

Soak up the sun

Blei utfordra på facebook te posta tre positive ting i tre dagar,
og så utfordra tre nye kver dag.

Bestemte meg for å ta alle ni i ein smell, eg like å få ting gjort.

Altså, ni positive ting.
Merke det kan bli vanskelig å velga, det kalle eg et godt tegn.

1. Jesus elske meg!
(kom an, den va obligatorisk.)

2. Eg har ein fenomenal (mor og far, vennligst legg merke te at eg lot var å bruka
fantastisk) familie og eksepsjonelle venner som gjer at eg har null problemer med å finna
masse mer enn ni positive ting i livet mitt.

3. I dag e det sooooool, og eg har starta solbrentsesongen!
(Okei, solbrent e vel ikkje udelt positivt, men holde vertfall varmen..)

4. I mårå ska eg ut på tur og synga med verdens herligste kyrkjekor.

5. På Finnøy fins det folk som skjønne at spelekveldar e nødvendige for
sjelshelså.

6. Det e jammen meg mindre enn ein måne te sommarferie!

7. På bordet ved siden av meg står ein uåpna trepakning med kinderegg
(sjokolade e ein salighetsting på høgt plan!).

8. Det fins musikk for alle humør og sinnsstemningar, og eg e velsigna med
evnen te å lika det aller mesta som blir spelt rundtomkring.

9. Det e ingen heima oppe, så eg kan synga så høgt eg vil. Joy!

Hm. Ska eg stoppa her, liksom?
Kunne fortsatt ei stund.

Skulle jo egentlig utfordra ni andre nå. Men eg tar ein vri på det og.

Eg utfordre DEG te ta fem minutt og tenka ut minst ni ting som e positive i livet ditt
akkurat nå. Publiser det eller la var, eg sjekke ikkje.
Men du kan gå ut fra at viss du gjere det, kan humøret komma te stiga et hakk eller to.

Det e SUNT å fokusera på det positiva!

Eg planlegge reunion med desse to herlingane,
som eg ikkje har sett si 2009. Pooooositivt!

Backstreet's back

Eg har tidligare tilstått at eg va ein gang ein innbitt boyband-tilhengar.
Har ufattelig mange gode, fjollete, vanvittige minner fra tiå der
me va såpass hekta at plakatar blei med på hyttetur og fanfics blei
skreve og lest med stor iver. Ganske mange av dei minnene e klassifisert
informasjon som kun deles med innvidde og spesielt utvalgte.

Men nå i mars va me ein gjeng som skapte heilt nye minner
på Backstreet Boys konsert.
In a world like this-turnéen kom te Stavanger.
Eg blei pukka opp på Rennesøy av ein venninnegjeng som hadde kjørt fra Bergen.
I bilen ljoma BSB, og alle sang med. Stemningå va høg fra første stund.

Me hadde ein suverent bra fjortismimrekveld, og dei såkalte
"guttane" leverte akkurat det me ba om : ein tur tebake te det glade
nittitall når hormonene gjekk høgt, når lykken va ein ny singel fra heltane,
når me hisste oss opp øve dårlige konsertanmeldelsar...
Det va ein FEST.

Margot Helene, eg og Maria heilt og aldeles klare for
Nick, Brian, Kevin, A.J., og Howie D.

Me sang med av full hals, me lo av dårlige vitsar, me va tidvis rimelig høgt oppe i

stemmeleiet, og verden va, der og da, ein einaste lang opptur.

Og me va, selvfølgelig, the "best crowd ever"!

Eg blir gla når eg tenke på det.

Så kan surmaga kritikarar og boybandhatarar sei ka di vil.

Eg hadde gjort det igjen. Glatt.

Morningen ette va eg forsangar i Hesby kyrkje iført Backstreet Boys t-skjorta.

Viss Westlife nåken gang drar ut på ein gjenforeningsturné, då,
Kristin og Siv, ska me på konsert.

I won't hold you back

Heiane, der va det gått øve tre månar si eg blogga, gitt..
Men NÅ. Nå e eg 50% friskmeldt, og det har eg bestemt at betyr
at eg har lov å blogga. Så det.

Eg lovte visst, i januar ein gang, ein historie om ein pitbull.
Det va selvfølgelig ikkje ein pitbull. Ein av elevane mine fekk det
der overbærande "nå e du mer enn lovlig tett i skallen"-blikket,
og sa: "e du sikker på at det ikkje va ein bulldog?".
Det e klart det va ein bulldog. Eg burde sikkert skamma meg,
men eg tar det med ro, kjenne eg.

Uansett. Eg va ute på Vignes og gjekk tur med tre mennesker,
ein cavalier king charles spaniel (ska det var, så ska det var)
og altså ein bulldog. Nevnte bulldog valgte ei aen ruta enn hu
som holdt i båndet. Han satte båndet fast, og siden eg hadde
gått for samme veiløysing, blei det meg som sko fiksa opp i
det her. Og meg som stod med båndet i håndå når hunden va
laus. Når han va laus, og oppdaga at dei andre hadde gått i
forveien. Du kan sei ka du vil om dei små pluggane, men di
kan setta opp litt av ein fart. Eg hadde ikkje sjans å stoppa han,
det va bare å henga på. Va faktisk ganske stolt av meg sjøl,
der eg hoppa og spratt mellom steinar og kjerr, at eg ikkje
gjekk i bakken. Men når me kom ut på ekrå, då bestemte
eg meg for å setta på bremsene og ta tebake kontrollen.
Lurt. Har du stått på vannski nåken gang? Det har ikkje eg,
men eg har stått på joggesko i sørpa ette hund.
Ikkje lange beten, ein meter eller tre, før eg plutselig låg
vannrett i luftå (flashback te springing på bassengkanten i
Saudahallen). Og landa på ryggen med et klask. Et skikkelig
sørpeklask. Fekk raskt selskap av to hundar som ville hilsa.
Eg like hundar, eg gjere det, men di FÅR ikkje lov å slikka meg
i fjeset. Det e ein neiting.

Kom meg på beinå, ingen skade skjedd, bortsett fra at eg va
ein anelse skitten. Fra helane og opp i håret. Sunt, seie di.
Me får tru det.

Det har skjedd litt, dei siste månane.
Løye med det, samma kor sjukemeldt eg blir,
e det stadig nåke galskap som snike seg fram.

Det kjeme nok referat;)

Tok turen hit igjen i påsken.
Never gets old.

Stayin alive

Eg leve ennå, altså.
Bare forbaska vondt i armane og skriveforbud.

Når eg e bedre og usjukemeldt og sånn, ska eg fortella koffor eg ein søndag kom
heim med sørpa fra helane og opp i håret.
Det e ein historie for seg sjøl. Inkludere ein pitbull.
Jepp.

Holde på å blåsa vekk, men fremdeles i live.