...e med ett favorittordtaket

Eg e for smiling.
Det kan kanskje komma øverraskande på nåken, for det e jammen
ikkje alltid eg smile, men eg e for smiling.
Spesielt i serviceyrker.

Når eg treffe folk i serviceyrker som ikkje smile, går eg inn for
å få di te dra på smilebåndet. Med varierande hell, det ska innrømmast,
men eg like ein utfordring. Eksempler e vanskelig å gi i sånne småsamfunn
som eg bevege meg i, for man ska jo ikkje henga ut folk helle.
Men eg stod ein gang i kø på ei ferja og venta på å betala for tre vestlandslefser
(som forøvrig va det einaste di hadde å by på på Melderskin, kanskje ikkje så
rart at smil va mangelvare). Han stakkaren som stod i kassen va sikkert ikkje
ein stakkar sånn egentlig, men sånn såg han ut. Som om alle verdens irritasjonar
va lagt på nettopp han. Han jobba tregt, så eg fekk god tid te å tenka på koss eg
sko lura han te å smila. Eg huske ikkje ka eg sa. Når eg endelig kom fram te kassen,
meine eg. Men det va heilt sikkert nåke vas. Ganske stor mulighet for at det va
rimelig usaklig. Man kjenne da seg sjøl.
Han smilte ikkje helle. Ikkje egentlig. Men det va bevegelse å spora i munnvikene,
så eg velge å tru at han hadde smilt om han bare ikkje hadde vore så treg.
Og eg fekk vestlandslefsa. Med kanel.

I går va eg på byn i Sauda. Sa hei og smilte fint te ei av damene eg traff på min vei.
Fekk såvidt et nikk tebake, og tenkte "du må ha ett elle aent imot meg, du smile aldri te
meg, ennå eg e ein av dine mest trofaste kundar. Ska tru ka eg har gjort deg?".
Men eg samla mot og inspirasjon, og gjekk for ein enkel seier. Eg skrøyt av kor fint
di hadde det. Herlighet, kor hu lyste opp! Hu blei reint strålande i fjeset!
Og eg forlot åstedet med ein gladfølelse inni meg. Det e det som e, at når folk smile te
deg, då blir verden ein lysare plass å oppholda seg.
Det e derfor eg e for smiling. Alt blir så lyst og fint!

I kveld har eg vore på kino med Marianne. Det e jammen ein fryd!
Å sjå ein skjønn grinefilm og eta usalta popcorn (det kjeme te bli snakka om lenge),
og stå utforbi ettepå og prata om alt og ingenting mens me ete krokanrullen eg hadde
glømt at eg hadde fordi eg va så oppsatt på å få i meg det usalta pocornet...
Å ta knekken på siste rest av krokan på vei te bilen, bare for å gå laus på ein rull
med mentos. Det e te å smila av! Lenge.

Og eg e for smiling.

Som om ikkje den Rosa Kjolen va nok,
bestemte eg meg for å prøva Sam
sine solbriller. Smiiiiil!

Pink Panther Theme

På denna siste kvelden som 28-åring før min første
29-års dag, har eg skallen full av tankar. Ikkje alle egne seg
på trykk, dei holde eg for meg sjøl. Ikkje alle har relevans eller
e av interesse (eg klare ALDRI å huska koss man stave det ordet!)
for andre, men det bryr eg meg ikkje om. Nåke e du kanskje enig i.
Nåke syns du kanskje e usaklig og tullete. Oh, well.

Eg syns det e rart å merka at når andre erte og småmobbe folk som
normalt e mine "offer" (som eg lett kunne ha terga og herja med sjøl),
då går eg rett i forsvar. Eg har lov, men ikkje kem som helst.
Har heilt klart andre regler for meg sjøl enn for andre.
Og så like eg selvfølgelig å tru at eg vett bedre enn alle andre kor
grenså går. Sånn har eg visst alltid vore.

Eg meine at konseptet Oddbjørg i Rosa Kjole e utprøvd ein gang for
alle, og kjeme neppe te bli gjentatt med det førsta.
Det kunne eg ha sagt på forhånd. Sa det for såvidt óg.

Eg har i dag tatt ein test og funne ut at viss eg va ein edelstein, ville eg vore
ein rubin. Og i den forbindelse blitt advart om at min "forfriskande ærlighet"
kan gi meg trøbbel. Min egen omskriving: Eg må passa den store kjeften min.
Men det visste eg fra før.

Eg har et snasent arr på armen som klør litt og minne meg om at nok ein
gang va den kortaste veien te målet viktigare enn egen sikkerhet.
Sandaler ner bratte skråningar med lause steinar har aldri vore lurt.
Og det har eg visst i mange år. Men eg gjorde det likavel.
Te mitt forsvar anbefalte eg mor å gå ein aen vei.

Det ska visst var sånn at man lære av sine feil. Ikkje gjere di igjen og sånn.
Funke ikkje sånn med meg. Eg går på samme smellane om og om og om igjen.
Nå, for eksempel, kjenne eg i armen at å skriva et såpass langt blogginlegg
va ein dårlig idé. Men eg må skriva litt te før eg e ferdig.

I skapet mitt står kruset eg kjøpte i York, som eg drakk kakaoen min
av og følte va heilt på sin plass i mitt liv.
På kruset står det:

Mistakes
It could be that the purpose of your life
is only to serve as a warning to others

Eg går ikkje med på at det e den einaste meiningå med livet mitt,
men e jo fint om andre kan læra av feilå mine når eg ikkje gjer det sjøl...

Oddbjørg i Rosa Kjole blei utprøvd i helgå.
Akkurat nå e eg øvebevist om at rosa e nei
resten av livet. Lika sikker på at eg kan
finna på å glømma det ut eller velga å ignorera
det fullstendig.
Nærme eg meg sjølinnsikt nå?
Vett ikkje. Men eg nærme meg vertfall stygt 29.
Så det e gjedna på tiå.