Jeg snører min sekk, jeg spenner mine ski

Februar. Det blei den månen verden gjekk av hengslene.

Ivertfall tilsynelatande.

Eg kjøpte ny telefon. Eg e på instagram. 

Og for å toppa det heila på skikkelig vis: Eg gjekk på ski.

Det vil sei, eg ramla på ski. 

Ein del kontrollerte fall, og ett som va aldeles utenfor min kontroll.

Du kan sjå det for deg: Nerøvebakke, farten øke, bakken avslutte med ein krapp sving.

Beinå svinge, øvekroppen gjere det ikkje.

Schmokk, sa det i hoftå. Skriik, sa det i knenå. 

Åååååh, det va ein nydelig dag på fjellet!

Sol, snø, venner, snøvasking, aking......Lykke :)

Så får det så var at å gå va (og e) ein utfordring ettepå.

At armane klage, e ikkje øverraskande, det va eg forberedt på.

Di like ikke telefonen helle. Og ikkje blogging. 

Armane e teite.

Men beinå, dei blir sikkert bra igjen. Te slutt.

Jammen bra at temaet i musikktimane ette ferien e dans.

Livet e ein dans. Ein dans på torner.

Det va sooool på fjellet!

I just called to say..

Eg har kapitulert.
Lagt inn årene.
Full retrett.
Tap og ydmykelse.


Eg holdt stand. I år ut og år inn, ga meg ikkje, bukka ikkje onna for presset.
Sta som ei geit, prinsippfast som få andre, full av idealer og store tankar.
Eg har knotta trufast. Holdt knallhardt på tradisjonane.

Men nå. Nå går det filleveien. I dag e siste dag her oppe på den høge hesten.
Eg tar spranget ner fra pidestallen eg har vagla meg på dei siste årå.


I mårå får eg smarttelefon.
iPhone, no less.

Ein æra e te ende. Min trufaste Nokia har holdt i øve åtta år, og hadde sikkert
holdt i åtta te. Eg komme te savna an.

Men eg må nok ta an fram igjen te sommaren når eg ska te fjells.
Nytte ikkje med pysetelefon då.
Glede meg allerede, kjenne eg.

Et glimt fra storhetstiå.
Med engelsk SIM og tidløs stil.
Tidenes.

Gratulera med dagen, Ingunn!

Don't need no fortune teller

Av og te lure eg på om eg ikkje e ein liten anelse av ein smule profetisk.
Ta dei engelske glosene som eg stappe på lekseplanen kver veka.
Forrige veka hadde eg tatt med verbet to break.
Eg starta ballet sjøl, med å hekta ringen i lukkemekanismen på krukkå
me har youtube-lappar (jepp, det e ei greia) i. Sendte na i golvet med et smell
og et kræsj, og lokket gjekk i tusen knas. Eg såg sikkert litt matt ut, for ein
av elevane sa "me trenge jo ikkje lokket, Oddbjørg!".
Seinare i vekå gjekk ein vase i golvet (det va ikkje meg den gangen),
og nok ein gang fant eg meg sjøl ståande og sopa knust glas opp fra golvet i klasserommet.
To break.

Denna vekå slo eg te med upset. Og la meg sei det sånn, når eg glømte mobilen heima
mandag morning, og måtte kjøra heim igjen og henta an (nytte ikkje å ikkje ha mobil
når eg ska ha foreldresamtalar).... når eg fant ut at eg hadde klart å ikkje setta opp
foreldresamtalar før klokkå fira mandag ettemiddag, når eg kunne ha begynt halv tre,
og med andre ord vore ferdig halvaen time før....
når eg oppdaga at eg hadde klart å legga inn ein ufrivillig 20 min pause
mellom to samtalar på mandag, så dagen blei ennå lengre....
når skulen fant det for godt å ha brannøvelse i regnvær,
så eg va våt og kald resten av dagen...når avtalte datoar ikkje passe likavel,
når eg ska ut å ha vakt i et regnfullt friminutt og paraplyen min på ukjent vis
e blitt ødelagt av å stå i garderoben,
når eg trur eg har nådd inn te nåken og det bare vise seg å var heilt feil...
Jepp, du gjetta det: summen e upset.

Men: Nå e eg i det stora og heila ferdig med foreldresamtalar, det e snartsnart helg,
eg ska på husfellesskap i kveld og eg gjekk heim fra jobb når arbeidstiå mi va slutt
i dag (og ikkje timavis ettepå...). Ka e nauå då?

Einaste e innen vekå e slutt, ska elevane óg ha lært ordet accident.

Neste veka har eg lagt inn relax.

Eg har masse gode venner, og det fins sjokolade.
Det går fort godt.

She's a wild one

Nåken samtalar har mer ringvirkningar enn andre.
Ein kveld i forrige veka ringte Elisabeth med et forslag.
Me hadde snakka om at me hadde lyst å dra på tur, men me visste ikkje kor.
Så, vett du, ringe telefonen. I andre enden e Elisabeth, som seie:
"Oddbjørg, kaffor må me ha ein plan? Kan me ikkje bare ta med ei madrass
baki bilen og kjøra?" Needless to say, det va den beste idéen eg hadde hørrt på
lange tider.

Så, fredag kveld, ette litt krangling med møbelstoff, satte me oss i bilen.
MAKAN te festhelg ska man ha trøbbel med å grava fram.
Og siden et bilde visstnok seie mer enn tusen ord (og siden eg
strengt tatt ikkje burde skriva så masse...),
her e vel ein døyt 30 000 ord om tidenes tenåringshelg starring
Elisabeth og Oddbjørg: Christopher Columbusing i bil.

Forresten: Det e nødvendig å nevna at helgå sine to ord va kjenslesam og opprøyrd.

Tanking på Askje på vei ut i verdå.

Maskotar må te på roadtrip.
Me hadde med Mickey og Minnie.

Me kom ikkje himla langt fredags kveld.
Her e utsikten fra "soveromsvinduet" mitt.
Hellestø by night.
Bilde tatt ette høgtlesing av Salme 39,
og rett før helvetesdebatten.

Same utsikt, litt mer lys.
Tidlig på an, kan du sei.
Bilde tatt rett før eg velta ut for å prøva å retta
ut det trekkspelet som ein gang hadde vore
ryggraden min.
Det e ikkje alltid eisyttimasse øve havet
e bare ein fordel.

Kem trenge mer enn ein bil og ein parkeringsplass?
(Og et do eg ikkje har savna et minutt ettepå,
dei som ein gang gjekk i Gnisten huske gjedna
odøren på YAP-hyttedoen i Maldal?)

Ein liten anelse trøtt og urven, men klar for nye eventyr med
M,M og E.

Ut på tuuuuur!

Me inviterte oss sjøl på frokost te venner på Undheim.

Elisabeth, Kjell Einar og Gunn Berit.

Prosjekt "strekk ut ryggrad", del to:
Tur te Steinkjerringå.
Med guardian angels på skulderå.

Det regna ein liten anelse av ein smule,
og den store blesten gjorde sitt beste
for at det sko ta heilt av.

Me skulle egentlig kjøra rett videre ette gåturen,
men me blei så inderlig våte at me drog tebake
te Gunn Berit. Og pizza. Og tørketrommel.

Fått på tørre klær, det hjalp!
Heilt te me satte oss tebake i våte
bilseter..

Klestørk i baksetet.

Fiiine Jæren!
Som eg tok bilde av fra bilvinduet,
alt for tiltak å gå ut.

Altså. Det fins ein plass som hette Ytstebrød.
Det seie seg sjøl at me kjørte dit,
bare navnet e jo ein fest!
Og det ska var sagt om Ytstebrød:
Finfin plass for ein midtpådagenkvil!

Når du våkne baki bilen midt på blanke dagen,
og det går folk forbi,
då gjømme du deg onna dynå te di e gått igjen.
Og ler. Du ler i det heile tatt ein god del på ein sånn tur.

Hus hadde me ikkje, men me hadde Villa!

Me kom oss aldri te Steinkjerringå pga ugunstige
vær- og føreforhold. Men fant ein aen steinfigur ute langs
Nordsjøveien. Eg sang Lovise Lind for an.
For sånnt gjer eg.

Kan du ikkje Lovise Lind, seie du?
Ta deg samen, menneske!
Forresten e eg GLA i hav og sjø og vatn og sånn.
Her kunne eg vore leeenge.

Men eg trur kanskje eg hadde fått klaus her.

Steinras, steinras, svelt ihel.

Å sova i bil e ein fest.
Det blir aldri så morsomt å sova i ei seng.
Men det ska var sagt, at å komma te Lyngdal
og hyttå te Silje og Leif Jakob, fylt med massemasse
herlige folk...det va ikkje feil å sova heilt utstrekt i
ei seng her. Me fekk heldigvis dobbelseng,
så me fekk ikkje abstinenser ;)
Dessuten fekk eg dusja. Salighetsting!

Fiine Silje og Anita

Eg va med og spelte kortskalle, men eg vant ikkje litt ein gang.
Seinare på kvelden spelte me Mexican Train.
Spektakulært tap for unge Drarvik.

Ganske fint på sørlandet óg!

Og ikkje så reint lite vakkert på vei heim igjen.

Å jeg, jeg kan du, elske mitt land, du!

Hjem, kjære hjem.
Ellenåke.

Maskotar i midtpådagensol!
Det e te bli kjenslesam av.

Me havna bak den her.
Han hadde finare gardiner enn oss,
men i den der hadde eg iallefall
ikkje kunna sove utstrekt!

Elisabeth, Oddbjørg, Mickey og Minnie kom seg trygt
attende te Judaberg søndag ettemiddag.
Og alle va enige om at det hadde vore
ein GILDE tur!

Oppsummerande tips te dei som måtte ha lyst te å dra på columbusing
i bil med madrass baki:

Viss du rage høgare øve bakken en gjennomsnittet,
vær forberedt på å krøka sammen beinå aldrisålitegrann når du ska sova.
Pass på å ha nødhavner med tørketromlar og pizza langs veien.
Le masse. Viktig.
Pass godt på maskotane, ingen e tjent med ein maskot som ligge forlatt
på Høgjæren.
Dongeribuksa i fuktige bilseter e ein uting. Men ikkje bli opprøyrd.
Eg anbefale å le. Funke.
Når du først har venta utforbi butikken for å komma inn med ein gang an åpne,
sjekk om osten du kjøpe e mygla eller ei. Mygla ost e på alle måtar ein nedtur.
Smil stort og strålande te alle som lure på om du e heilt skjør i skallen.

Og, for all del: Du e nødt te å lika den du drar på tur med.
Ellers blir helgå lang.

Slepp galskapen laus!
God tur :)

Drip, drip, drop

Det e nåken dagar og veker som egne seg bedre te blogginnlegg enn andre.

Denna vekå begynte med ei skikkelig trist agurk eg fant inni kjøleskapet.

Ei agurk som hadde sett bedre dagar, og fekk einveisbillett te søppelet.

Tanken va å få posen ut samme kveld, men det gjekk skeis ein plass på veien.

Neste dag testa eg ut ei ny dusjsåpa. Den sko liksom lukta agurk, og ett elle

aent i tillegg. Dreiv fremdeles og prøvde å bestemma meg om eg likte luktå eller

ikkje, når eg åpna kjøkkenskapet og fekk ein forvrengt versjon av samme lukt

i fjeset med ein smell. Det va den posen, ja... Eg knytta posen sammen og bar an

ut i gangen i ein fart, gjekk inn igjen for å setta ny pose i søppelbøttå, og fant ut 

at den forrige posen hadde ikkje akkurat vore heilt tett. Eg snudde meg, og såg 

den fine stien av drypp, drypp, drypp vemmelig dødagurkvatn fra kjøkkenkroken

og ut i gangen. Gremmelse. 

Eg fekk vaska golvet den dagen, så det va jo positivt.

Men eg har et ganske ambivalent forhold te dusjsåpå mi.

Lite visste eg at dette bare va innledningen.

Onsdag. Eg sitte på skulen og jobbe. Øydis ringe og har behov for bil med 

tilhengarfeste. Og akkurat det kan eg jo ordna.

Utforbi huset te Øydis står ein tilhengar med søppel som hu og Elisabeth prøvde

å få levert på miljøstasjonen lørdagen før. Det va bare det at di va ikkje heilt stø på

åpningstidene, så di kom for seint. Nå va det åpent, og me sko få levert både søppel

og hengar der di hørrte te. Eg e ikkje akkurat ein veldig erfaren tilhengarsjåfør 

(har du sjansen, kan du spør Rannveig om mine skills på området...), så jammen e det

godt at miljøstasjonen ligge på Judaberg. Fram kom me, og ette at Øydis hadde gjort et 

heltemodig forsøk på å rygga med hengar (eg nekta), blei me enige om at me fekk bare 

bæra søppelet fra hengaren og inn. Og det e nå me kjeme te kjernen i historien:

Innholdet i den hengaren. Det va ei hattehylla fra symaskinen (min gamle Clio), som

eg hadde plukka med meg, ellers to gamle (lette) stolar som va Øydis sine, og så

ein haug med spann og skrot og søppelsekker fra Elisabeth sin husholdning.

Eg vett ikkje om du har lagt merke te at Elisabeth sjøl ikkje e te stede i denne historien?

Hu va der ikkje. Men det va søppelsekkene hennas! Og ette at me hadde frakta alle dei

enkle tingå fra hengaren og inn, begynte me å bæra sekker. 

I helgå hadde det regna.

Det hadde ikkje regna litt.

Alt søppelet va klissvått, og sekkene, som va blytunge fra før

(ikkje spør meg ka som va oppi, bortsett fra at eg e ganske sikker på at ein av di

inneholdt rester fra et krabbemåltid), hadde tatt inn ganske mange liter vatn.

Du kan sjå det for deg: Det e strålande sol på Judaberg. Oppforbi miljøstasjonen 

står bilen min, med ein hengar (litt på skeivå) bak.  Eg har slengt av meg genseren og 

surre rundt i ein av favorittsingletane mine, dongeribuksa og flate småsko.

Fira-fem blytunge søppelsekker som det renne litervis med brunt søppelvatn ut av,

og som revne når eg tar i di. Med andre ord, eg kan ikkje holda di ut fra meg for å unngå

småfossane av vatn, for då går di i fillebitar. 

Eg blei blaut. I begynnelsen va det litt sånn "fillen, nå drypte det på skoen min", og 

"isj, nå renne det nerøve låret". Det blei fort "grøss, nå surkle det i skonå".

Den siste sekken va så tung at eg ikkje klarte å løfta an uten å legga armane rundt an.

Og det va uaktuelt, til og med ette at eg hadde plukka av sneglen 

som hadde slått seg te på utsiå. Så Øydis måtte hjelpa meg. 

I og med at ingen av oss hadde lyst å få den sekken innpå kroppen, 

blei det ein del fram og tebake koss me sko løfta. Me styrte verre bare for 

å få an opp på kanten av hengaren, og der blei an ei stund. 

Du vett du e kommt te et visst punkt når Øydis begynne å banna.

Eg lo så eg grein.

Te slutt hadde me baksa og balert sekken ca tre meter avgårde, men då va livet vått og

stinkande, og sekken hadde revna heilt i toppen, pluss begynte å få ei saftig rift i bånn.

Me kapitulerte. Øydis gjekk og fant han som styre på miljøstasjonen, 

og han hadde heldigvis lite imot å hjelpa ein søkkvåt og illeluktande damsel in distress.

Ikkje ein rolle eg inntar veldig ofta, men der og da va det ingen vei utenom.

Å kjøra tilhengaren dit an sko og rygga an på plass va plutselig ikkje ein veldig

stor utfordring. Eg kjørte Øydis heim for å skifta den fina lysa bukså hu hadde på seg,

og sjøl drog eg heim og stappa alle klenå i skittentøykorgå.

Skonå har eg ikkje hatt på meg ettepå.

Så ringte eg Elisabeth.

Det va den vekå det dryppte og rant.

Og verden lukta agurk, krabberester og vått søppel.

Gammalt bilde. Masse mer medgjørlig søppelsekk.

Lenge leve livet

September kom i år óg.
Eg e av dei som alltid blir sittande og lura på kor i all verden sommaren blei av.
Og nå i dag, når eg omsider fekk anledning te setta meg ner å tenka øve nettopp
det spørsmålet, kom eg vertfall på ein ting og ti eg foretok meg.

Det va den sommaren eg lærta å hørra på bjellene om det va sauer fra Drarvik
eller Halsnøy som gjekk og surra i haugane rundt hyttå.

Det va den sommaren eg leste øve 40 bøker dei første tre-fira vekene,
eg låg på ryggen og fløyt i tjødnar og fjord og såg opp på himmelen og kjente
kor ufattelig godt det kan var å leva, eg gjekk tur opp langs røyrgatå og kjente
nok ein gang kor trist dårlig oppøvebakkeform eg får av å bu på holmen,
eg stappa i meg god mat og snop og jobba maks for å legga på meg nåken
kilo som kunne få lov å detta av igjen når eg kom tebake på jobb.

Så varm som Hylsfjorden va i sommar....
Hadde det ikkje begynt å tordna, e eg ikkje sikker på
at eg hadde kommt på land igjen ennå.

Eg holdt meg i Ryfylke heile sommaren. Det trur eg aldri eg har gjort før.
Ikkje så lenge eg kan huska, vertfall.

Eg slappa av, girte ner og tok livet med knusande ro.

Viss det ska nevnast et øyeblikk som stikke seg ut, så må det bli
ein solrik kveld i hagen der vannslangen kom fram, og mor bare skulle
testa om an funka. Med munnstykket på nevnte slange vendt rett mot
fjeset på meg. Jepp.
Eg sa med ein gang at detta kom te få konsekvenser,
men det gjorde visst ikkje inntrykk, for hu kan ikkje beskyldas for å
var på vakt. Ein time og to seinare, når mor gjekk og rakte plenen for greiner,
i shorts og bikiniliv....Då tok eg hevn.
Eg har aldri hørrt den lyden fra fru Drarvik før.
Det trur eg ikkje naboane har heller. Sikkert greit at di fleste
ikkje va heima. Men eg lo. Eg ler ennå, kver gang eg kjeme på det.
Tidenes.

Sannsynligvis den sommaren i mitt liv der eg gjorde minst.
Men det e jammen ikkje nødvendig å gjer så masse heile tiå.

God tid, avslapping, null planar. Undervurdert.

I Hans kjærlighet går vi, til vi møtes igjen

I dag e det ti år si eg begynte på bibelskule.
Eg har rimelig god hukommelse, så eg kan nevna ein god del
ting eg huske fra den dagen, både udelt positive og mer pinlige.
Ska prøva å begrensa meg.


Eg huske at det va sol. Eg huske at eg va nervøs og hadde ein ganske stor
klump i brystet.
Eg huske at eg gjekk opp trappå langs administrasjonsfløyen,
snudde meg og såg utsikten.
Plutselig fekk eg pusta.
Eg huske at eg traff Helene i himmelstigen, henna hadde eg truffe før.
Hu hadde bursdag.
Eg huske at eg hilste på Magnhild i hallen, hu hadde stripete genser.
Eg huske at eg hilste på søster te Arne, for eg trudde det va hu som
sko gå på skule med meg.
Når eg fant ut at det va feil, blei eg så flau og forvirra at eg ikkje fortalte ka eg hette.

Den kvelden lærte me to sangar som me sko framføra dagen ettepå. 

Mens me øvde satt eg ved siden av Kristin.

Husmor visste allerede ka eg hette. Rektor Kjetil leste fra Romarane 8,38-39.

Mor og far hjalp meg med å flytta inn på firen, rom 412.

Rett øve gangen flytta Nina inn. Det skulle seinare visa seg at når brannalarmen

gjekk midt på nattå, og eg tenderte mot panisk, kunne eg stola på at Nina

fekk meg ut.

I det heile tatt. På denna dagen for ti år si begynte et aldeles fenomenalt

bra år. Et år med Jesus, venner, latter, kritisk lite søvn, kokosboller, leigebil

og ufattelig mange gode samtalar.

Det va ikkje et år uten nedturar, men herlighet, dei oppturane...

Folkens, BiG-kullet 04/05....TAKK for ubegripelig mange gode minner!

Kristin og eg i gode, gamle, øvetrøtte dagar.