This one's for you

Javel, Nilsen, eg rekne med du huske ein aften eg holdt på å ta
kverken på meg sjøl med halvårgangsjulebrus på hyttetrappå?
Den kvelden spurte du kor høgt Finnøy sitt høgaste punkt e.
Eg måtte med skam innrømma at ikkje bare va eg clueless på området,
eg hadde ikkje ein gang vore der. Men eg lovte å gjer nåke med det.

Og i går, vettu. Då. Då va Finnøy sitt høgaste punkt oppå Vestbøvarden,
det hette Oddbjørg og va på det tidspunktet ca 154,78 m (pluss høyden på
varden, forresten, og den e vel rundt to meter den óg). I dag e ikkje eg der,
så då e det 153 m, ifølge Toppomania, som eg nettopp har sjekka.


Elisabeth insisterte på at eg måtte oppå varden. Eg har høydeskrekk,
den toskete varden e smalare i bånn enn på toppen
(stas å klatra når du ikkje ser dine egne føter) og eg hadde ei av mine aller
mest tynnslitte bukser på meg (eg venta bare på et ritsjjjj).
Det kunne skjært seg på ca 150 punkt.
Men ka gjer eg ikkje?

Nåke skjelven, og meget bekymra for
nedstigingå, men, nevertheless,
på toppen av holmen.

Rannveig, det gler meg å kunna meddela at halvparten av Team Tull har bestege
Vestbøvarden, Finnøy sitt høgaste punkt. Og kom fra det med helså.
(Veldig) tidlig bursdagspresang te deg!
Ja, må hon leva!
Elle nåke.

In a moment like this

Når verden ose forbi, og du har så masse å gjer at du ikkje vett
kor du ska begynna. Når oppgavene blir så mange at du ikkje heilt
ser ka retning som e opp. Når du blir så ufattelig frustrert av systemet,
av politikarane, av dine egne manglande superheltkrefter...

Det e då du må ta vare på øyeblikket. Når du plutselig har et friminutt uten vakt,
og kan setta deg ner på arbeidsrommet og drikka litt vatn. Når du har nåken timar fri
ein kveld og kan ta ein tur med ei god venninna og ikkje prata om nåke seriøst
med mindre du har lyst og velge det sjøl. Når ein elev du hadde i fjor kjeme og spør
"om du aldri ska ha oss mer nå?" Og blir skuffa når du svare at nei, det blir i såfall
bare som vikar.

Eller, viss dei øyeblikkå uteblir, så kan du ta fram nåken gylne minner.
I dag har eg tenkt på ei kveldsstund på ein hyttetram i Slettedalen i sommar.
Det va meg, det va Rannveig og det va julebrus spart på spesielt te denna anledningen.
Åh, men eg lo den halvtimen!

Så då klare eg ein dag te.Ein nasjonal prøve te. Ein vikartime te.

Et gyllent øyeblikk med Emelie
ein vinterkveld i York.

Det går fort godt.

I feel good

Dei siste dagane har sjølfølelsen og egoet vore på opptur.

Og i dag på jobb gjekk eg rundt og gliste heile dagen pga ein

situasjon som Odd Harald (mattelærar og god kollega) så fint gjenga på

facebook nå i kveld:

Ingen fare, eg kjeme heilt sikkert snart ner på bakken igjen,
men eg nyte det så lenge det vare:)