Jeg snører min sekk, jeg spenner mine ski

Februar. Det blei den månen verden gjekk av hengslene.

Ivertfall tilsynelatande.

Eg kjøpte ny telefon. Eg e på instagram. 

Og for å toppa det heila på skikkelig vis: Eg gjekk på ski.

Det vil sei, eg ramla på ski. 

Ein del kontrollerte fall, og ett som va aldeles utenfor min kontroll.

Du kan sjå det for deg: Nerøvebakke, farten øke, bakken avslutte med ein krapp sving.

Beinå svinge, øvekroppen gjere det ikkje.

Schmokk, sa det i hoftå. Skriik, sa det i knenå. 

Åååååh, det va ein nydelig dag på fjellet!

Sol, snø, venner, snøvasking, aking......Lykke :)

Så får det så var at å gå va (og e) ein utfordring ettepå.

At armane klage, e ikkje øverraskande, det va eg forberedt på.

Di like ikke telefonen helle. Og ikkje blogging. 

Armane e teite.

Men beinå, dei blir sikkert bra igjen. Te slutt.

Jammen bra at temaet i musikktimane ette ferien e dans.

Livet e ein dans. Ein dans på torner.

Det va sooool på fjellet!

I just called to say..

Eg har kapitulert.
Lagt inn årene.
Full retrett.
Tap og ydmykelse.


Eg holdt stand. I år ut og år inn, ga meg ikkje, bukka ikkje onna for presset.
Sta som ei geit, prinsippfast som få andre, full av idealer og store tankar.
Eg har knotta trufast. Holdt knallhardt på tradisjonane.

Men nå. Nå går det filleveien. I dag e siste dag her oppe på den høge hesten.
Eg tar spranget ner fra pidestallen eg har vagla meg på dei siste årå.


I mårå får eg smarttelefon.
iPhone, no less.

Ein æra e te ende. Min trufaste Nokia har holdt i øve åtta år, og hadde sikkert
holdt i åtta te. Eg komme te savna an.

Men eg må nok ta an fram igjen te sommaren når eg ska te fjells.
Nytte ikkje med pysetelefon då.
Glede meg allerede, kjenne eg.

Et glimt fra storhetstiå.
Med engelsk SIM og tidløs stil.
Tidenes.

Gratulera med dagen, Ingunn!