(livet e travelt...) fekk Trond Spanne, som eg går i kor med,
Kongens fortjenestemedalje. Hurra for han, vel fortjent!
Me i koret fekk var med på feiringå, me både sang og fekk goood mat.
Men det gjekk opp for meg den kvelden at det å bu og eta aleina,
det går hardt utøve evnen te å eta som folk...
Kort sagt, bordskikken blir litt rusten.
Eg e vant te å eta middag i sofaen, med tallerken i håndå eller på fanget.
Denna kvelden fekk me ei knallgod suppa, servert i store skåler på et
flott dekka bord med snøkvit duk. Eg fekk et problem.
Nå for tiå, når eg ete suppa, holde eg skålå nesten opp te hakå.
Så søle eg ikkje.
Men eg kunne jo ikkje godt gjer det i fint selskap!
Har du nåken gang tenkt på kor langt det egentlig e fra bordet og opp te munnen?
Det tenkte eg på den kvelden. Eg tenkte ganske masse på det.
Hadde eg bare vore i lag med venner og kjente, sko det nå vore null stress.
Men det va liksom ein fest med ein haug ukjente, med ordførar, varaordførar,
leiar og nestleiar i bondelaget, leiar i idrettslaget....Yeeesh.
Nåken kveldar seinare va eg på besøk hos ei eg ikkje kjenne så veldig godt ennå,
me spelte spel og koste oss. Blant aent fekk me popcorn. Og eg lure:
Når man ete popcorn, og får fingrane fulle av fett og salt, og ska lesa spørsmål
fra spelekort...ka då? Du ska jo helst ikkje verken slikka fingrane eller tørka di på
bukså, ei heller på genseren te den som sitte ved siden av deg. Ska du ha ein serviett
liggande i fanget og tørka deg kver gang du har ete nåke? Det funke vel på et vis,
antar eg, men må jobba litt med å legga meg te den vanen...
Nå på torsdag va det juleavslutning med utdanningsforbundet. Først ein apetitt-vekkar,
og så tre retters middag. Hysteriske mengder bestikk klar te bruk.
Eg har sett Titanic, der seie di at man ska begynna ytterst. Men når det ligge ei skei
på tvers av servietten, som ligge der tallerken nødvendigvis må stå?
Eg kom ifra det med helså, men hadde ein gaffel igjen. Vett ikkje ka ti eg sko ha brukt an...
Men klarte jo ikkje å eta opp maten min. Eg skjønne at det e fint å få maten
servert og dandert og sånn, men då, verdens kokkar, må dokke takla at eg ikkje klare
å dytta i meg alt dokke legge på tallerken!
Ideelt sett skulle eg hatt ein personlig kompost, ein som kan eta opp det eg ikkje klare.
Det hadde eg når me va på klassetur med Hvite Busser.
Livet va enkelt!
Det e godt det e Trond, og ikkje meg, som ska te Oslo og møta Kongen.
 |
| Et glimt fra ei enklare tid. Kun ein kniv og ein gaffel. Viss me ville, hadde me tallerken i fanget. Og den største utfordringen va å huska ka for nåken stykker det va sopp på og ikkje. |
Forresten sølte eg suppa på den kvite duken på Utsyn. Sorry.
