Men NÅ. Nå e eg 50% friskmeldt, og det har eg bestemt at betyr
at eg har lov å blogga. Så det.
Eg lovte visst, i januar ein gang, ein historie om ein pitbull.
Det va selvfølgelig ikkje ein pitbull. Ein av elevane mine fekk det
der overbærande "nå e du mer enn lovlig tett i skallen"-blikket,
og sa: "e du sikker på at det ikkje va ein bulldog?".
Det e klart det va ein bulldog. Eg burde sikkert skamma meg,
men eg tar det med ro, kjenne eg.
Uansett. Eg va ute på Vignes og gjekk tur med tre mennesker,
ein cavalier king charles spaniel (ska det var, så ska det var)
og altså ein bulldog. Nevnte bulldog valgte ei aen ruta enn hu
som holdt i båndet. Han satte båndet fast, og siden eg hadde
gått for samme veiløysing, blei det meg som sko fiksa opp i
det her. Og meg som stod med båndet i håndå når hunden va
laus. Når han va laus, og oppdaga at dei andre hadde gått i
forveien. Du kan sei ka du vil om dei små pluggane, men di
kan setta opp litt av ein fart. Eg hadde ikkje sjans å stoppa han,
det va bare å henga på. Va faktisk ganske stolt av meg sjøl,
der eg hoppa og spratt mellom steinar og kjerr, at eg ikkje
gjekk i bakken. Men når me kom ut på ekrå, då bestemte
eg meg for å setta på bremsene og ta tebake kontrollen.
Lurt. Har du stått på vannski nåken gang? Det har ikkje eg,
men eg har stått på joggesko i sørpa ette hund.
Ikkje lange beten, ein meter eller tre, før eg plutselig låg
vannrett i luftå (flashback te springing på bassengkanten i
Saudahallen). Og landa på ryggen med et klask. Et skikkelig
sørpeklask. Fekk raskt selskap av to hundar som ville hilsa.
Eg like hundar, eg gjere det, men di FÅR ikkje lov å slikka meg
i fjeset. Det e ein neiting.
Kom meg på beinå, ingen skade skjedd, bortsett fra at eg va
ein anelse skitten. Fra helane og opp i håret. Sunt, seie di.
Me får tru det.
Det har skjedd litt, dei siste månane.
Løye med det, samma kor sjukemeldt eg blir,
e det stadig nåke galskap som snike seg fram.
Det kjeme nok referat;)
 |
| Tok turen hit igjen i påsken. Never gets old. |
